Roelof Bleker, de burgemeester van Enschede, is bang voor de beeldvorming. Wat zou er met hem gebeuren als hij zich wel laat fotograferen met Modi Ephraim, de Israëlische ambassadeur in Nederland?
Zou hij door antisemieten, van welk pluimage ook, aan de schandpaal worden genageld? Zou hij in zijn eigen stad persona non grata worden?
Ik citeer zijn woorden: ’Ik wilde geen positie innemen in het verschrikkelijke conflict dat momenteel plaatsvindt.’
Het is niet zo moeilijk om in zijn verwarde geest door te dringen. Als hij op uitnodiging van de Joodse gemeenschap in Twente naast de Israëlische ambassadeur zou moeten zitten en bovendien met deze ‘boef’ ook nog op de foto, dan zou hij tijdens de 95ste verjaardag van de synagoge worden gezien als een handlanger van Israël, een land dat ‘verschrikkelijke dingen doet.’
Wie wil er in deze troebele tijden in Nederland zo openlijk de indruk willen wekken afschuw te hebben van Israël? Roelof Bleker!
Wat leer ik van dit beledigende handelen van deze burgervader?
De tv-beelden van de Israëlische massavernietigingen in Gaza, die ook de Amerikaanse president Joe Biden beroeren, hebben bij de burgemeester anti-Israëlische gevoelens opgeroepen. Het woord ‘verschrikkelijk’ dat hij bezigde om zijn gedrag te verdedigen sloeg niet op het puin, maar op het tegen de 20.000 doden die daar onder of naast liggen.
Bleker legt de schuldvraag over het drama in Gaza aan de voeten van Nederlandse Joden.
Hij heeft het volste recht daar niet van te kunnen slapen. Maar – en daar gaat het om – door op Nederlandse bodem te weigeren naast de Israëlische gezant te gaan zitten in een Nederlandse synagoge gevuld met Nederlandse Joden legt hij de schuldvraag over het drama in Gaza aan de voeten van Nederlandse Joden.
Meneer de burgemeester: Nederlandse Joden zijn niet verantwoordelijk voor Israëls oorlogshandelingen. Uw gedrag insinueerde dat wel. Misschien heeft u het in uw emotie niet begrepen dat dit precies aanzet tot antisemitisme. Anders gezegd: het brengt verborgen antisemitisme in de openheid.
Schieten op ongewapende mensen
Van een andere orde is de vraag of het Israëlische leger orders heeft om op ongewapende mensen te schieten.
Die mensen kunnen Palestijnen zijn die zich overgeven of Israëlische gijzelaars zijn die aan hun gijzelnemers zijn ontsnapt.
Over het neerschieten van ongewapende Palestijnse terroristen in Gaza of op de westelijke oever van de Jordaan heb ik geen informatie die me in staat zou stellen een oordeel te vellen.
Er is wel onweersproken informatie over het doden van ongewapende Israelische soldaten en burgers.
In Jeruzalem werd een Israëlische burger die twee Palestijnse terroristen had gedood door een soldaat doodgeschoten. De Israëlische burger trok zijn pistool toen twee Palestijnen een aanslag pleegden bij een bushalte. De Israeli die begreep dat hij misschien door een soldaat als een terrorist werd gezien, gooide zijn wapen weg, ging op zijn knieën zitten, handen omhoog en schreeuwde: ‘Ik ben Israeli.’
De soldaat schoot en premier Netanyahu reageerde in zijn botheid: ele hachajiem, zo is het leven. Later, onder de indruk van de kritiek, noemde hij de Israeli die zijn leven gaf om burgers bij de bushalte te redden: kibboer Israël, held van Israël.
Die eer krijgen soldaten in Gaza niet die drie Israëlische gijzelaars die wisten te ontspannen aan hun Hamasbewakers als vermeende terroristen doodschoten. Een drama goed voor een macaber filmscenario. De drie gijzelaars liepen ongewapend met bloot bovenlijf met een witte vlag en handen omhoog in de richting van soldaten in het zuiden van Gaza.
De soldaten reageerden als robots en vuurden. Ze zagen geen mannen met een witte vlag maar Hamasterroristen. Een van het drietal overleefde het salvo en vluchtte in een huis. Het huis werd omsingeld. De derde overlevende werd gezien. Het hielp hem niet te gillen dat hij Israeli is.
De gegijzelde Israëli sneuvelde op het slagveld van de verdwazing.
Prachtig en krachtig stuk. Met name de tweede alinea.
Naar mijn mening oordeelt Salomon Bouwman veel te hard over de soldaten die de drie gijzelaars dood schoten. Hij noemt het verdwazing maar neemt niet in aanmerking wat het betekent een frontsoldaat te zijn. Jongens van 18, 19 jaar , doodsbang, en zeer beducht voor de valse streken vanb Hamas maken een kolossale fout. Zij verdienen meer onze rachmones, empathie, dan iets anders.
Zeer goed geschreven artikel. We moeten echter met de grootste voorzichtigheid oordelen; het lijkt een lange oorlog te worden.