Een impressie van een uit de hand gelopen bijeenkomst met de Syrisch-Duitse pro-Israëlactiviste Rawan Osman op Maastricht University.
Eigenlijk ga ik zelden of nooit naar demonstraties of bijeenkomsten met een risico op dreiging. Dit keer maakte ik een uitzondering. Onze joodse studenten in Maastricht hadden samen met de pro-Israël organisatie StandWithUs een lezing georganiseerd met gastspreker Rawan Osman.
Rawan Osman is een in Syrië geboren journalist, documentairemaakster en activist die nu in Duitsland woont en het Duitse staatsburgerschap heeft. Osman groeide op in een shi’itische omgeving in Libanon waar Hezbollah werd gesteund. Nadat ze naar Europa kwam, aanvankelijk in Luxemburg, en voor het eerst Israeli ontmoette, begreep ze hoe vergiftigd haar kennis was over joden en zionisme. Daarop richtte ze Arab Asks op waarin Arabieren hun van huis uit meegekregen antisemitisme kunnen bevragen.
In 2022 en 2023 nam ze deel aan de March of the Living, een Holocaustherdenking in Poland. Osman staat bekend om haar provocerende uitspraken. Zij is van antisemiet ideologisch omgeturnd tot zionist.
Free Palestina-activisten
Als voorzitter van de NIHS-Limburg vond ik het belangrijk om de studenten een hart onder de riem te steken. Vooraf had ik nog wel geïnformeerd bij de organisatoren of er politiebescherming was aangevraagd. Zelfs als je student bent, heb je duidelijk nog niet alle onschuld verloren. In al hun naïviteit hadden ze vergeten politiebescherming te regelen. Ik verzekerde hen dat ik zou regelen dat er politie zou zijn, temeer omdat ik had gezien dat hetzelfde evenement op de Radboud universiteit uit de hand was gelopen. Ik heb de Maastrichtse politie van alle noodzakelijke informatie voorzien die over Nijmegen beschikbaar was. Ik had dan ook alle vertrouwen in een veilige bijeenkomst.
Slechts één politiewagen
Vol goede moed liep ik met mijn vrouw naar het gebouw van de universiteit van Maastricht waar de lezing zou worden gegeven. Bij aankomst zagen we al een groepje gemaskerde pro-Palestijnse demonstranten staan, maar we konden gelukkig ongestoord naar binnen.
Het viel me direct op dat de bewaking niet goed was georganiseerd. Slechts één politiewagen voor de deur, drie agenten en drie beveiligers van de universiteit binnen. Dat de bewaking en de bescherming volstrekt onvoldoende was, bleek al snel.
Nadat Rawan Osman via een achterdeur de zaal was binnengekomen, verspreidde de inmiddels grotere groep onherkenbare demonstranten zich rond het gebouw. De zaal was op de begane grond en bestond aan één kant volledig uit glas. Dat hebben we geweten. De demonstranten vierden hun agressie bot op de ramen. Het spreken werd Osman vrijwel onmogelijk gemaakt. Tot overmaat van ramp waren er ook nog eens infiltranten in de zaal die om de beurt het spreken van Osman onmogelijk maakten.
Vertegenwoordiger burgemeester
Als argeloze burger dacht en verwachtte ik dat de politie en/of de beveiligers van de universiteit zouden optreden. Quod non! De behandeling van de demonstranten had meer weg van een vip-behandeling. Met alle vriendelijkheid werden ze tergend langzaam naar buiten gewerkt. Zowel binnen als buiten het gebouw werd een Palestijnse freakshow opgevoerd om de bijeenkomst maximaal te verstoren. Free Palestine Maastricht werd geen strobreed in de weg gelegd.
Als klap op de vuurpijl kwam er een vertegenwoordiger van de burgemeester die meedeelde dat de bijeenkomst vanwege gevaar voor de deelnemers werd beëindigd.
Zoals ik in het begin al zei: ik vermijd het liefst dit soort bijeenkomsten, maar het gevoel om ingesloten te zijn en te worden uitgescholden is een ervaring, al klinkt het gek, die ik niet had willen missen.
Woede, machteloosheid en angst
Het is een gevoel van woede, machteloosheid en angst. Wat zou er zijn gebeurd als de ramen waren gesneuveld? Dan waren er vrijwel zeker gewonden gevallen. Eigenlijk voelden we ons naakt en onbeschermd. Het deed mij ook sterk denken aan de agressie bij opening van het Nationaal Holocaustmuseum. Je leest er dagelijks over, maar papier of beeld geven je niet dat gevoel.
Om het te ervaren moet je het helaas zelf meemaken. Naast deze ervaring bleef er bij mij een opmerking van een student hangen. Ik parafraseer: de universiteit wil de dialoog tussen joodse studenten en pro-Palestijnse studenten stimuleren. Dat is naïef en een kansloze missie. Dit is geen groep die dialoog wil, maar bloed.
cover: Rawan Osman in gesprek voor Jewish News Syndicate (JNS) – zie hieronder
Wijze woorden van Ernst en andere Joden en hun sympathisanten die slachtoffer zijn van zeer intolerante mensen die elke discussie en visie uit de weg gaan en met veel geweld elke andere mening afstraffen.
Schande.