Mag ik een herinnering met je delen? Het was toen een kleine gebeurtenis, maar komt de afgelopen dagen toch steeds bij me terug.
Als je niet zit te wachten op hoopvolle verhalen, klik dit dan weg… of… nee, klik dit niet weg. Juist blijven lezen. Zit je nog? Goed, daar ga ik.
Toen ik ging trouwen, werkte ik als receptioniste in een groot kantoor. Iedereen wist het want ik was daar trots op. Er waren mensen bij die precies wisten waarom ik daar zo trots op was.
Het was nogal een weg geweest om er te komen. Iedereen mocht het weten: Jules en ik zouden ja tegen elkaar zeggen. Wat niet iedereen wist was waar dat precies zou gaan plaatsvinden. Ik beloofde iedereen de foto’s te laten zien als ik weer terug was.
Zij zijn moslim en ik Joods
We trouwden, ik kwam terug, de foto’s waren klaar. Ik riep iedereen van het team (beveiliging, facility medewerkers, mijn directe collega’s) bij elkaar. Toen kwam ineens het besef… oh crap, al die mensen weten misschien niet dat ik Joods ben. Zij zijn moslim en ik dus Joods. Als ze mijn foto’s zien, gaan ze me anders bekijken. Ook gaan ze dan zien dat ik getrouwd ben in Israël, in Jeruzalem nog wel. K*t, dacht ik, nu moet ik wel. Ik weet nog goed hoe ik rood werd. Toch, ik had het ze beloofd. Adem in adem uit.
Ik liet iedereen de foto’s zien. Mijn directe collega’s gilden over mijn jurk. Oh’s en ah’s kwamen op me af. Mijn islamitische collega’s waren stil. Zeker eentje, met wie ik een goede klik had.
Na afloop was iedereen lief en enthousiast.
Een mannelijke collega bleef achter en het bleef stil. Hij was zichtbaar aangedaan.
Jeruzalem is mooi
‘Ik vind het heel bijzonder dat je mij dit laat zien,’ zei hij. ‘Je had het ook niet kunnen doen… omdat je het niet durfde ofzo. Maar je hebt het wel gedaan. Dankjewel daarvoor.’
Ik begon wat te stamelen.
‘Jeruzalem is mooi,’ zuchtte hij. ‘Het is voor ons allebei een bijzondere en belangrijke plek. We gaan er niet over in discussie, goed, mooie bruid?’
Filodeeg sigaartjes
Waar we het daarna wel over hadden? Over eten (filodeeg sigaartjes die mijn oma en zijn moeder maakten), over het huwelijkscontract (‘Huh, dat is bij ons ook zo!’). Daarna heeft hij mij enorm gesteund toen ik met mijn werkgever overhoop lag over de religieuze hoofdbedekking die ik ben gaan dragen. We hebben zoveel gemeen.
Ik ben benieuwd of ook hij zich dit moment nog kan herinneren. Ik hoop dat hij nog steeds net zo over mij denkt als ik over hem. Ook hoop ik dat het goed gaat met zijn moeder.
‘Wij zijn familiemensen, Anouk,’ zei hij. ‘Maar jij weet dat.’
Het is hard werken. Antisemitisme groeit. Moslimhaat ook. We lijken soms elkaars tegenstander te moeten zijn. Ik ben bang.
Echt bang
Herkenbaar Joods over straat gaan is gevaarlijk. Toch roep ik iedereen die bang is op, om wel over die drempel van angst heen te stappen, al is het maar voor die ene ontmoeting.
Door deze gebeurtenis met die collega ben ik zoveel meer gaan durven. Daar put ik hoop en kracht uit.
cover: Jules en Anouk, foto Marieke Anneke Fotografie
Anouk, wat een mooi verhaal, ik heb leren kennen door het programma Joods worden in Nederland dit voorjaar, ik heb daar ook aan meegewerkt, en ik heb geen hoofdbedekking, alleen als ik naar de sjoel ga. Maar draag wel elke dag mijn Magen David.