Jeruzalem, de oude stad. Het was mijn uitzicht toen ik trouwde.
Jeruzalem is een belangrijke plek voor meerdere grote geloofsgemeenschappen waar lichtgele stenen heiligheid uitademen. Jeruzalem, waar ik een rugzak moest dragen omdat jonge Arabische jongens met messen aanslagen pleegden. Jeruzalem van goud, waar gisteren een optocht plaatsvond.
Ieder jaar schrik ik weer, terwijl ik weet dat het komt. Jeruzalemdag. Een dag die gevierd wordt en gevreesd. De vlaggenparade door de oude stad wordt steeds grover en gewelddadiger. Jonge mannen in witte T-shirts schreeuwen teksten waar de honden geen brood van lusten. Woorden zonder keppel, wat mij betreft. Toch zijn het mensen met keppels die het roepen. Het zijn jonge Joodse mannen die winkels kapot schoppen. Ik werd misselijk toen ik een beige keppel zag met een paar bruine streepjes. Zo één maakte ik ook voor Jules, dacht ik ineens.
Toen ik iets langer online rondhing, zag ik meer. Ik zag een oproep tot een gemengde parade van verschillende geloofsgemeenschappen. Ik zag een bekeppelde man schreeuwen dat geweld geen Jodendom was. Te midden van het tumult zag ik er ook mensen in paars gekleed, van Standing Together (een Palestijns-Joodse vredesbeweging) die met neutrale gezichten een baken vormden tussen de schreeuwende mannen en Arabische winkels, huizen en mensen.
Wat verlangde ik ernaar daar te zijn, ernaast te gaan staan. In de naïeve hoop het te laten kalmeren door aan het baken een gehaakte keppel en hoofddoek toe te voegen.
Ik wou schreeuwen. Stop nou.
Schreeuwen voor alle mensen die vrede willen. Schreeuwen om rust voor beide volkeren. Voor al die mensen die gewoon naast elkaar willen leven. Smeken dat de spiraal van geweld stopt. Om mijn liefde voor dat land, om het verlangen naar rust. Voor vrede en niets anders.
Maar ik was hier. Machteloos. En angstig. Voor daar, maar ook voor hier. Want de beelden van daar worden hier gezien, geïnterpreteerd en omgezet. En wij lopen hier rond met een beige gehaakte keppel.
Jeruzalemdag of Yom Yerushalayim viel dit jaar op 25/26 mei. Het wordt jaarlijks gevierd sinds 1967 toen Israël controle kreeg over de hele stad.
cover: Yom Yerushalayim, zie IsraelforEver
Helemaal mee eens!
Wat ik blijf missen dat hier in dit conflict, wereldwijd, drie godsdiensten betrokken zijn. De strijdende partijen hebben wereldwijd (fanatieke) aanhangers die alle drie beweren naar vrede te willen streven. Dat lukt ze niet omdat er uiteenlopende vredesdoelen bereikt behoren te worden en wel in opdracht van de Eeuwige, God dan wel Allah. Hiervoor de ogen sluiten is gemakkelijk, hoef je daar niet bij stil te staan. Je ogen sluiten voor iets wat je niet wilt zien betekent nog niet dat het er niet is. Wegkijken van leed betekent dat er geen leed is. We kunnen roepen schreeuwen om vrede en we kunnen roepen en schreeuwen om rust, het zal niets helpen. Zolang de religieuze leiders van jodendom, christendom en islam niet bereid zijn om gezamenlijk eensgezind in actie te komen komt er geen vrede en wordt er alleen maar antisemitisme en islamfobie verspreid als besmettelijke ziekten waar het geneesmiddel bekend is maar niet in praktijk te brengen is, omdat de religieuze leiders van jodendom, christendom en islam het te druk hebben met hun handen wassen met de mooie woorden: wij vinden geen schuld in onszelf. In Nederland moet men niets hebben van samen bidden, samen werken, het idee dat je moet inleveren en wellicht het idee dat er een weg naar een rechtvaardige vrede gewezen wordt voor alle betrokkenen. In Berlijn hebben ze het begrepen. House of One, waar religieuze leiders van jodendom, christendom en islam het wel aandurven. Mijn overleden vriend Mohammed en ik hebben een novelle geschreven: De Staat Palestina uitgeroepen 14 mei 2048 (Binjamin Shalom en Mohammed Salaam) uitgeverij Gopher, waarin opgenomen een vredesgebed die door joden, christenen en moslims gezamenlijk, gebeden en gezongen kan worden. De weg naar een rechtvaardige weg is de godsdienstige, maar tot de dag vandaag wordt gekozen voor de politieke weg en het resultaat mogen we al decennia lang aanschouwen.