Zat ik er toch bijna naast: Israël was bijna de winnaar van het Eurovisie Songfestival. Met overmacht wonnen ze de publieksstemmen uit heel Europa.
De jury zette Israël echter op een teleurstellende 15e plaats. Nu weet ik heus wel dat sommige mensen twintig keer op Israël hebben gestemd, maar dan nóg – we hebben blijkbaar meer vrienden dan we denken.
Twee conclusies
Eén: ik ben eigenlijk blij dat we niet gewonnen hebben. Anders hadden we weer een discussie gehad over de vraag of het wel kán, een Songfestival in Israël, en welke delegaties dan niet zouden durven komen.
En twee: na dit jaar zal de discussie verstommen. Nadat Israël vorig jaar tweede werd bij de publieksstemmen, hebben we dit jaar overtuigend gewonnen. Wie Israël uitsluit, diskwalificeert zichzelf. Maar goed, dit terzijde.
Zwartgeblakerde vlaktes
Vorige week vloog ik naar Nederland. Onderweg naar Ben-Gurion kwam ik eerst langs de zwartgeblakerde vlaktes. Een catastrofe werd op het laatste moment voorkomen. Deze vorm van eco-terrorisme had mensenlevens kunnen kosten. Twaalf uur later was de snelweg alweer open en ging men over tot de orde van de dag.
Toen we bijna bij het vliegveld waren, liet mijn taxichauffeur me de enorme krater zien veroorzaakt door een raket van de Houthi’s. Ook daar zijn we goed vanaf gekomen.
Twee aanslagen, die elk een enorme impact hadden kunnen hebben op de Israëlische samenleving, als er slachtoffers waren gevallen.
Duizenden hectaren zijn in rook opgegaan
De economische schade is er niet minder om. Allereerst zijn er de duizenden hectaren bos die letterlijk in rook zijn opgegaan. Maar ook de raketaanval heeft gevolgen: veel luchtvaartmaatschappijen stoppen weer met vluchten van en naar Israël.
Echte sabra
Ik besprak het met een Israëlische vriend. Ik zei hem dat we binnen twee weken twee grote rampen zijn ontsprongen.
“Als we daar te lang bij blijven stilstaan, winnen zij,” zei hij. “We moeten gewoon doorgaan.”
En toen: “We moeten niet blijven hangen in wat had kunnen gebeuren, maar gewoon doorademen.”
Ik hoef er niet bij te zeggen: hij is een echte sabra.
Ons leger is sterk, maar onze samenleving is misschien nog wel veerkrachtiger. En dat is minstens zo belangrijk – al was het maar om tegenslagen te kunnen opvangen.
cover: Talma Joachimsthal
Geef als eerste een reactie