Even iets anders. Even iets voor tussendoor of… Of een nadenkertje?
Een beetje film- en toneelliefhebber kent natuurlijk Stephen Fry, een van de grootste Engelse acteurs van de laatste decennia. Fry is echter meer. Hij stelde zich zeer kwetsbaar op door openhartig te zijn over zijn homoseksualiteit en zijn psychische problemen (hij lijdt aan een manisch-depressieve stoornis, waar hij een film over maakte, The Secret Life of the Manic Depressive).
Hij is ook een enorme Wagner-fan, iets wat hem in zijn ‘bipolariteit’ heeft versterkt: Stephen Fry is Joods en de meerderheid van zijn familie is in de Holocaust vermoord. Daar gaat de documentaire Wagner & Me over, regie Patrick McGrady. Fry stelt fundamentele vragen zoals: ‘is het oké om van muziek te houden die ook is gebruikt om het slechtste in mensen boven te brengen?’ En de vraag waar velen mee worstelen: ‘wat moeten we met kunst die ook werd gebruikt bij een vreselijke ideologie?’ De meesterverteller Fry, ook bekend als een bon vivant, gaat deze moeilijke vragen niet uit de weg. Hij eindigt positief: de kunst wint.
De documentaire won op diverse festivals prijzen. Zeer terecht, want het resultaat is niet alleen enorm boeiend vanwege de tweespalt, of noem het een spagaat, waarin een Joodse Wagner liefhebber zich bevindt.
Daarnaast geeft deze documentaire ons beelden van achter de schermen van het operafestival van Beyreuth die een gewone sterveling nooit te zien krijgt.
Dit artikel verscheen eerder op het blog van Basia Jaworski
Een prachtige documentaire! Uiteindelijk blijft Wagners kunst overeind, ook al is de man zelf een roeptoeter die over alles zijn al dan niet abjecte mening meende te moeten verkondigen. Veelzeggend is misschien ook dat zijn muziek in net nazi-tijdperk lang niet zo’n prominente rol speelde als Hitler wel wilde. Het brallerige Horst-Wessel-lied des te meer!…