Vanochtend was ik in sjoel. Er liep een man langs me heen en ik dacht bij mezelf: die ken ik. Plots wist ik het weer. Negen jaar geleden was hij ceremoniemeester bij een van de mooiste evenementen die ik ooit heb meegemaakt – de graduation van onze zoon Moishi aan de Yeshiva University in New York. Ik moest even glimlachen, trots dat ik hem herkende. Hij dacht dat ik hem uitlachte, en zoals veel mannen … [Lees verder]
Ze kwam met twee grote tassen de lift van het ziekenhuis binnen. Ze leek zeker eind tachtig, misschien ouder. Haar uiterlijk verraadde dat ze zo uit de Geula/Mea Shearim-buurt kwam: een hoofddoek om haar hoofd, een vriendelijk en zacht gezicht. Het ziekenhuispersoneel in de lift leek haar te kennen en knikte haar liefdevol toe. Toen we de lift uit moesten, wilde ze zuchtend haar tassen oppakken. “Zal ik u even helpen? Waar moet u naartoe?” … [Lees verder]
Op de internetsite van het Joods Erfgoed Rotterdam kwam ik de familie Preger tegen. Eigenlijk zocht ik naar ‘Broeder Preger’, want zo komt hij voor in de brieven die mijn grootvader Izak Manheim vanuit Rotterdam schreef aan zijn naar Amsterdam gehuwde zoon Simon, mijn vader. Over Louis (Levi) Preger vond ik slechts een mager spoor: „Hij was actief bij de drankmisbruikbestrijding in Rotterdam“. Daar weet ik al heel lang meer over. Het echtpaar Preger (Louis … [Lees verder]
“Probeer die sombere gedachten van je te overstemmen met gedachten aan wat je fijn vindt”, is het advies van mijn slaapcoach. “Mooie fietstochten bijvoorbeeld”. Het is onbegonnen werk. Mijn tante schreeuwt er doorheen.Hansi de Miranda, heet mijn tante, inderdaad, ze is een dochter van Monne, ik ben naar haar vernoemd.Ze zou 105 geweest zijn als ze niet op 98-jarige leeftijd gestorven was. Dat weerhoudt haar er niet van om mij regelmatig uit mijn slaap te … [Lees verder]
Copyright © 2023 - De Vrijdagavond - Alle rechten voorbehouden | Logo-ontwerp: Françoise Nick