Zittend op een knalblauwe fiets houdt hij zich in evenwicht met een voet op het trottoir. Baggy spijkerbroek, hoofd net niet kaalgeschoren waardoor de grijze haren opvallen. Zijn ogen lichten op. Ik draai het raampje van de auto open en vol enthousiasme roept hij me toe: “Hoe vind je hem, gave kleur hè en hij rijdt me toch lekker joh. Geruild met een buurjongen, omdat ik hem geholpen heb met zijn PC.”
Ik zie dat hij wat voller is geworden, de donkere kringen en het lijden zijn uit zijn gezicht verdwenen. We gaan naar binnen door de gehavende voordeur zonder naambordjes. Ga jij maar voor, zegt hij ernstig en ik trek me langs de steile trap naar boven. Hij heeft gekookt voor ons, gehaktballen, vierkant. Hij legt het me uit: “Ja, makkelijk, niks aan, pakje gehakt in vieren snijden, kruiden en bakken.” Wij lachen, zo eenvoudig is het dus. Aardappelen, sperziebonen, appelmoes. Met kaneel, zoals vroeger.
Wat later drinken we in een van zijn favoriete biljart-cafétjes koffie. Hij praat druk, vertelt hoe de baby van zijn piepjonge buurvrouw naar hem lacht en dan zegt hij: “Weet je mam, ik ben nu best wel gelukkig.”
Later zwaait hij me na tot ik de hoek om rij.
schilderij Anne Muller
Olie op doek 100×120
❤️🩹