Verhalen
De vader van een eenzame soldaat
Gisterochtend kwam een man naast me zitten in sjoel. Hij knikte alsof hij me kende. De laatste jaren heb ik een soort verdedigingsmechanisme opgebouwd: ik doe alsof ik iedereen herken, ook als dat niet zo is. Probleem is dat ik steeds minder goed word in het echt herkennen van mensen. Meestal begin ik dan gewoon te praten – en ergens tijdens het gesprek weet ik het dan meestal wel weer. Maar dit keer lukte dat … [Lees verder]