Onlangs nam ik een taxi. Achter het stuur zat een nogal zuur kijkende chauffeur. Hij vertelde vijftien jaar geleden voor de moordenaarsbende Taliban uit Afghanistan naar Nederland te zijn gevlucht.
De man had een brede kijk op de wereld. Meer complottheorieën dan wijsheid. Zo legde hij me uit dat het besluit van de Amerikaanse president Joe Biden 61 miljard dollar voor Oekraïne vrij te maken en nog eens 21 miljard voor Israël alleen was bedoeld om de Amerikaanse wapenindustrieën aan de gang te houden. ‘Geld regeert de wereld meneer’, zei hij.
En toen, tussen alle zinnen door, merkte hij op alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: “Israël is een land van kindermoordenaars in Gaza”. Hij babbelde rustig verder. Zonder emotie. Hij had zijn punt gemaakt en gaf gas.
Ik had geen zin om deze chauffeur uit te leggen dat je het ook anders kan zien: dat Hamas op 7 oktober een wrede oorlog tegen Israël begon en Israël hard terugslaat.
Mijn houding op dat moment in die mooie Mercedes is precies het probleem. Ik vroeg me af waarom ik tijdens die taxirit zweeg. Zo zwijgzaam ben ik gewoonlijk niet. Hoe kun je met rationele argumenten opboksen tegen harde tv-beelden van dode kinderen in Gaza?
Deze week sprak ik met een van de beste cardiologen in Nederland. Een vriendelijke man niet-Joods. “In mijn familie lopen de meningen over Israël flink uiteen”, zei hij. En toen verwees hij naar een foto in Trouw waarop orthodoxe soldaten met taliet om het hoofd en handen voor de ogen bidden.
“Die streng orthodoxe soldaten”, zo vervolgde hij, “maken problemen op de westelijke oever van de Jordaan.” Hij had dus gelezen dat de VS overwegen een uit orthodoxe soldaten gevormd bataljon sancties op te leggen wegens terreur tegen de Palestijnse bevolking daar.
In het wereldwijde protest tegen Israël, op universiteiten, op straat en in de media gaat 7 oktober kopje-onder. De verschrikkelijke tv-beelden in Gaza spreken een oorverdovende taal van onrecht overgaand in ordinair antisemitisme. De wolf is los.
Dat moeten Joden en Israëli’s waar dan ook beseffen.
Ik wil me in deze column onthouden van het analyseren van Israëls misrekeningen sedert 1967 die tot deze akelig benauwende situatie hebben geleid. Wat was was … Maar nu?
Toch de staat Palestina erkennen op de westelijke oever van de Jordaan zoals de Israelische krant Haaretz in een hoofdartikel schreef woensdag 24 april? Eerst in principe Palestina erkennen en dan onderhandelen over de vrede die uit die erkenning moet worden geboren. Een herhaling dus van het in 1993 gesloten akkoord van Oslo tussen premier Jitschak Rabin en PLO-leider Yasser Arafat.
Is dat de uitkomst van de wereldwijde aversie van de Gaza-oorlog, een oorlog die Israël wel op het slagveld kan winnen, maar moreel gezien heeft verloren?
cover illustratie Françoise Nick
Geef als eerste een reactie