Midden in de Zesdaagse Oorlog in juni 1967 besloot koning Hoessein van Jordanië om een graantje mee te pikken. Hij beschoot Israël vanuit de Westbank, de westelijke Jordaanoever en de oostelijke bestandsgrens van Israël uit 1948.
Jordanië had zich dat gebied eenzijdig toegeëigend. De reactie van Israël was flitsend: in enkele dagen werd de gehele Westbank veroverd. De VN had geen goedkeuring gegeven aan de Jordaanse toe-eigening van het gebied in 1948. Het was dus in feite juridisch een soort niemandsland.
Waar enkele miljoenen Arabieren en enige tienduizenden Joden woonden. Een belangrijk deel van die Arabische bevolking was tussen 1900 en 1930 geïmmigreerd, vooral vanuit de sloppenwijken van grote Arabische steden als Damascus en Cairo. Zij kwamen af op de groeiende werkgelegenheid gecreëerd door de Joodse immigranten uit Europa die industrieën opzetten en de agricultuur moderniseerden.
Gewapend verzet
Het Jordaanse bewind was nooit populair onder de Westbank bewoners. Toen Israël het gezag overnam in juni 1967 werd het op veel plekken hartelijk begroet door de lokale bevolking. Maar dat veranderde snel.
Er was sinds 1964 al een bevrijdingsbeweging actief tegen Israëls bestaan, de Palestinian Liberation Organization. Deze PLO kreeg allengs meer aanhang op de Westbank en verzette zich gewapend tegen het Israëlische militaire gezag. De opstandigheid nam nog toe toen Israël hele steden op dit gebied begon te bouwen zoals Ariel en Ma’ale Adumim waar nu circa zevenhonderdduizend Israëli’s goedkope woningen betrekken.
Tienduizenden Westbank Arabieren waren en zijn overigens werkzaam in de bouw ervan. Nog meer verzet werd opgeroepen door de zogenaamde settlers. Dat zijn groepen fanatiek nationalistische jongeren die zich plekken op de Westbank toe-eigenen onder het mom dat dit van oudsher Joodse grond was.
Westbank, waar elke kluit aarde doordrenkt is met Joodse geschiedenis en Joods bloed.
In Joodse ogen is de Westbank inderdaad niet zomaar een stuk land. Het is de geboortegrond van het Joodse volk, waar zo’n 3800 jaar geleden het Bijbelverhaal van de aartsvaders en -moeders zich afspeelde. Waar elke kluit aarde doordrenkt is met Joodse geschiedenis, en Joods bloed. Tot de grote opstand onder Bar Kochba woonden er uitsluitend Joden en Samaritanen in het gebied. Toen Rome in 136 gebruikelijke jaartelling de opstand bloedig had neergeslagen, werden de weinige overlevende Joden verdreven. Zij werden verspreid onder de volkeren.
De settlers gesteund door extreemrechtse ministers BenGvir en Smotrich misdragen zich ernstig tegen de Arabische bevolking en worden daarin nogal eens gesteund door individuele soldaten of zelfs legereenheden.
Piepjonge dienstplichtigen
De gewapende revolte tegen het Israëlische gezag heeft inmiddels bedreigende vormen aangenomen. De soldaten die de orde moeten handhaven doen dat wel eens hardhandig. Hoe meer verzet hoe hardhandiger het legeroptreden. En vice versa. Piepjonge dienstplichtigen komen soms ernstig getraumatiseerd uit hun diensttijd terug.
Wat in 1967 een fantastisch geschenk leek – de bakermat van ons volk – is inmiddels verworden tot een molensteen om onze nek.
Er zijn veel goede redenen om de bezetting van de Westbank te beëindigen en een tweestatenoplossing na te streven. Zoals de VN en bijna de hele wereld wil. En veel redenen om dat niet te doen.
Goed bewaakte grens
Vóór is dat het militaire gezag over de Westbank zowel personeel als financieel een enorme inspanning vereist en een slechte invloed heeft op de mentale gezondheid van jeugdige Israëli’s. Een echte grens zou minder inspanning kosten en deze schade voorkomen.
Bovendien, met een goed bewaakte grens en een alert leger op eigen bodem dat geen politiewerk en riot control hoeft te doen kan Israël vijandigheid beter in toom houden.
Gedemilitariseerde staat
De nieuwe staat Palestina zou gedemilitariseerd moeten zijn. Het gevaar dat binnen de kortste keren de Westbank cq Palestina volledig wordt overgenomen door Iran is reëel, maar zou ondervangen kunnen worden door een blijvende Israëlische militaire aanwezigheid in de Jordaanvallei zonder dat dit contact met de lokale bevolking vereist.
Verder zou het verdwijnen van Israëlische militaire aanwezigheid op de Westbank waarschijnlijk de internationale kritiek op Israël verminderen.
Zwaarwegend argument tegen is natuurlijk in de eerste plaats juist dit defensieve gevaar van een Palestijnse staat die zich met Iraanse hulp tegen Israël keert.
Joodse steden op de Westbank
En wat te doen met de Joodse bewoners van de Joodse steden op de Westbank? Het is geen goed idee om hen onder Palestijns gezag te plaatsen. De PA heeft al vaak laten horen dat het geen Joden op haar grondgebied wil. Een uitruil met bepaalde gebieden binnen de 1967 grenzen zoals Umm al Fahm zou een oplossing kunnen zijn. En de misdadige settlers? Die moeten gedwongen worden terug te keren binnen Israels grenzen of ze komen toch onder Palestijns gezag waarbij Israël haar handen van hen aftrekt.
De economische levensvatbaarheid van Palestina zou een ander groot probleem kunnen zijn zoals werd voorspeld door de Peel commissie die in 1936 een deling onderzocht. Alleen werkgelegenheid in Israël is onvoldoende.
Internationale investeringen
Er zou internationaal grootschalig geïnvesteerd moeten worden en ondernemerschap zou onder de Arabische bevolking van de nieuwe straat krachtig gepropageerd moeten worden. Lord Peel had indertijd zelfs voorgesteld dat de Joodse staat de Arabische financieel zou ondersteunen. Misschien dat Qatar eens iets goeds zou kunnen doen.
Doorgaan op de huidige voet is voor Israël schadelijk en gevaarlijk.
Enorme problemen waarvan sommige nu onoplosbaar lijken. Maar zeker is dat doorgaan op de huidige voet schadelijk en gevaarlijk is voor Israël. Het huidige kabinet droomt van een inlijving van de Westbank in Israël. Theoretisch zou dat misschien kunnen als de Palestijnen volledige burgerrechten zouden krijgen, maar dat luidt op termijn het einde van de Joodse staat in. Annexatie zonder burgerrechten betekent een apartheidsstaat die óók ons einde gaat betekenen.
Beloning voor slecht gedrag
Ik zou dan toch neigen naar twee staten. Dit is momenteel in Israël niet bepaald een populaire gedachte. Het wordt breed gezien als een beloning voor slecht gedrag van de Palestijnen.
Ook de Palestijnen zijn niet erg happig. In brede lagen van de Palestijnse bevolking wordt gedacht dat een volledig Palestijnse staat from the river to the sea haalbaar is en met minder wil men geen genoegen nemen. Zowel annexatie als de Palestijnse ‘river to the sea’ gedachten zijn compleet irrationeel en zullen alleen maar de huidige wanhopige toestand continueren.
Moge in 2024 bij beide volkeren logisch verstand en begrip voor de realiteit de overhand krijgen.
Een gedemilitariseerde palestijnse staat? Laat me niet lachen. Dat is in de eerste plaats helemaal geen staat, want zo’n staat kan niet soeverein zijn. Bovendien zal de voorwaarde van demilitarisatie door de palestijnse leiding meteen worden verworpen als discriminatie voor allerlei internationale fora, waaronder de UN. Die demilitarisatie zal dus binnen de kortste keren van de baan zijn. En daarna wordt die staat opnieuw een nest van terroristen.
Een onoverkomelijk probleem is dat alle leiders en de grote meerderheid van de Palestijnen geen tweestatenoplossing wil. Hun voorkeur heeft het om Israël met terreur te vernietigen.
Wat een flauwe kul. Mijnheer Cohen weet precies wat de Palestijnen willen. Heeft hij er wel eens één gesproeken?