Velen van ons volgen met spanning en verdriet de gebeurtenissen in Israel, die de Israeli’s helaas nogmaals met het feit geconfronteerd hebben van het leven in een vijandige omgeving, die deels alleen maar uit is op het van de kaart vegen van de joodse bevolking en dus de staat Israel.
Waar de meeste oorlogsactiviteiten zich rond en in Gaza afspelen, is geleidelijk aan ook het Noorden van Israel een echt oorlogsfront aan het worden en zijn de inwoners van het Noorden ook al vrijwel vanaf 7 oktober ontheemd geraakt, om de kans op een vergelijkbaar bloedbad, zoals zich dat langs Gaza heeft voorgedaan, proberen te voorkomen.
Eén van die bewoners is mijn nichtje Rivka, die met haar gezin en familie in Kibboets Sasa vlak tegen de Libanese grens aan woont.
Zij werd door Leontine Veerman geïnterviewd voor Elah, een Nederlandse organisatie in Israel voor steun en rouw.
Sinds het uitbreken van de oorlog zijn honderdduizenden Israeli’s geevacueerd. Onder hen bevindt zich ook Sjoa-overlevende Rivka Rachevski. Hoe ziet haar leven eruit?
Al meer dan twee maanden leeft de 87-jarige Rivka Rachevski uit een koffer. Samen met haar man Zwi werd ze op 9 oktober vanuit kiboets Sasa geevacueerd naar kiboets Dalia, en vandaar naar Maagan Eden aan het meer van Galilea.
Rivka: ,,De dag na het uitbreken van de oorlog kreeg ik een telefoontje van onze kiboets dat ze alle kinderen en mensen met mobiele beperkingen wilden evacueren. Je kon kiezen tussen Dalia en Nachsjoliem. ‘Ik wil nergens naartoe’, zei ik. ‘Laat mij maar hier’. Maar nadat we op verzoek van de kiboets uitprobeerden of we de deur van de schuilkamer konden sluiten en het niet lukte omdat hij zo zwaar is, zijn we toch vertrokken.’’
,,Ik heb goed nagedacht over wat we nodig zouden hebben en in sneltreinvaart onze koffertjes gepakt. Alleen, we dachten dat het niet veel langer dan een week zou duren. Niemand verwachtte dat we zo lang van huis zouden zijn. Daarom gaat er af en toe iemand naar Sasa om kleren te halen.’’
Kiboets Sasa, waar Rivka in 1956 als dienstplichtig soldaat naartoe kwam en nooit meer wegging, ligt in het noorden van Israel, vlak bij de grens met Libanon. ,,Topografisch is het moeilijk bereikbaar’’, zegt Rivka. ,,Raketten zijn hier weinig gevallen. In vorige oorlogen hadden we eigenlijk vooral hinder van het zware geschut van onze kant. Maar het is duidelijk dat we in een risicovol gebied wonen.
,,Als je me vraagt hoe het gaat, dan moet ik je allereerst vertellen dat ik net als veel andere geevacueerden veel last heb van buikpijn. Dat is waarschijnlijk psychosomatisch. Deze oorlog brengt vreselijk nare dingen met zich mee die we via de media krijgen voorgeschoteld, en ik denk dat de tweede verhuizing te veel voor me was.
Ook al zijn de omstandigheden goed en worden we van de ochtend tot de avond verzorgd, toch voelen we ons van slag en onzeker. Je bent uit je routine gehaald. We wonen in een kleine ruimte zonder spullen en we kunnen weinig doen. Ik hou bijvoorbeeld van bakken en koken, maar dat gaat niet. Ook ben ik angstig in verband met mijn gezondheid. Niet zo lang geleden heb ik een nieuwe hartklep gekregen en ik sta nog onder behandeling.
foto: Zwi en Rivka Rachevski, met dank aan Elah
,,Nadat we aankwamen in Maagan Eden, was ik doodmoe. Je kunt het niet geloven zoveel als ik heb geslapen. En nog steeds ben ik moe en heb ik weinig fut. Ik moet mezelf forceren om iets te gaan doen.
,,Herinneringen aan de Sjoa geeft het me niet. In die oorlog was ik helemaal geisoleerd. Als klein meisje heb ik in mijn eentje op zeven verschillende adressen gezeten. Nu daarentegen ben ik met mijn man en 150 anderen uit Sasa, en we hebben voortdurend contact met onze vijf kinderen en kleinkinderen. Juist omdat ik het in de Sjoa zoveel moeilijker heb gehad, vind ik het nu niet zo erg, denk ik. En het is nu net als toen: we hebben geen keuze.’’
Geef als eerste een reactie