Kan het anders?

De Vrijdagavond vraagt een aantal Israeli in Nederland hoe zij de huidige situatie ervaren. Vorige week was vredesactiviste Hagar Neter aan het woord, deze keer de ervaringen van Ronny Reshef, onderzoeker en docent aan de Erasmus Universiteit. 

 
Hoe gaat het met jou?

De meeste mensen die dit vragen, willen een oppervlakkig antwoord terugkrijgen. Het gaat goed, prima, of misschien: het gaat zijn gangetje.

Maar hoe gaat het echt? Kan het überhaupt goed gaan als er nog 138 onschuldige gijzelaars niet terug zijn? Ze sterven met de dag, verliezen hoop, worden blootgesteld aan psychologische, fysieke en seksuele martelingen. Zijn ze alleen? Met enkele andere gijzelaars? Mogen ze soms douchen? Zien ze zonlicht? Wat eten ze? Wie troost ze als ze huilen? 

Weten ze dat wij aan ze denken?

Dat ik hier, zittend op een comfortabele bank, onder een deken met een flesje water naast mij en een hond aan mijn voeteneind, aan ze denk?

Begrijpen ze al dat ze op zijn minst twee keer aan hun lot zijn overgelaten? Misschien zelfs drie keer. Eerst toen zij de eerste verdedigingslinie bleken te zijn in plaats van het leger. Daarna op 7 oktober toen Hamas met heel weinig moeite binnenkwam en urenlang ongestoord wreed was. Dat kon omdat de regering niet functioneert als een regering maar als een criminele organisatie. 

Netanyahu wil geen onderhandelingen met Hamas

En nu, met de dag, terwijl hun overlevingskansen kleiner worden [betrouwbare bronnen hebben het over minstens achttien dode gijzelaars], omdat Netanyahu geen onderhandeling met Hamas wil. Waarom niet? 

Omdat de mensen uit de kibboetsiem geen aanhangers van Netanyahu zijn.

Omdat zijn tactiek al jarenlang inhoudt dat hij geen beslissingen neemt en gewoon tegen iedereen liegt om meer en meer tijd te winnen – en het werkt.

Omdat Netanyahu zijn 64 coalitieleden te vriend wil houden, en zij vinden de gijzelaars een elite, geen echte joden, alleen maar kibboetsnikiem.

Niets anders dan geld en macht 

Kortom, om dezelfde reden dat Netanyahu jarenlang miljarden dollars aan Hamas liet betalen. Omdat het enige wat hem interesseert geld en macht is, geen mensenlevens, niet het land Israël, niets anders dan geld en macht. 

Het is bekend dat hij zelfs verdiende aan het geld dat Qatar aan Hamas betaalde. Koffers met biljetten werden direct aan hem gegeven.

Als je een monster ongelimiteerd laat groeien, hoe kun je dan verbaasd worden als het je dan probeert op te eten? 

Als je waarschuwingen jarenlang negeert en concrete waarschuwingen vanuit Egypte en het Israelische leger maanden voor 7 oktober negeert, ben je of dom of gemeen. Nou, dom is hij niet.  

En de mensen aan de andere kant? De slachtoffers daar? 

Ze hebben zogenaamd op een democratische manier voor Hamas gekozen, maar wij weten hoe ‘democratisch’ dit was. 

En de schadelijke overheidsbudgetten die aan de nederzettingen en projecten van religionisering worden gegeven deze dagen?

Hoe gaat het met mij?

Nou, al sinds 1995 niet zo goed eigenlijk. Ik zou het liefst veel minder oorlogen hebben meegemaakt. Ik zou het liefst minder geweld, haat, extremisten van beide kanten die heilige boeken voor hun eigen haat verkeerd interpreteren. Ik zou het liefst veel minder pijn en wanhoop hebben gezien.

Noorden van Israël

Het kan ook anders: in het noorden van Israël leven mensen uit verschillende religies samen. De huisarts is moslim, dr. Abu Taleb. De tandarts christelijk, dr. Hazzan. Er zijn koren van Joodse en Arabische kinderen, er zijn co-existentie initiatieven binnen de universiteiten. 

Maar ook daar is de olifant altijd in de kamer, omdat er onder de oppervlakte andere lagen van het conflict zijn. Tijdens de sirenes van Jom Ha’Shoah zijn er studenten die niet gaan staan. Soms lachen ze dan met opzet. 

Kan het anders?

Met een andere regering en genoeg budgetten voor onderwijs, cultuur en welvaart, misschien wel.