Als een schim stond Benjamin Netanyahu achter Jigal Amir die op 4 november 1995 de vredespremier Jitschak Rabin vermoordde. Een bijbelse koningsmoord die Israël voor eeuwig heeft verwond.
De drie kogels die Rabin velden, na de grootste vredesdemonstratie ooit, troffen ook de kans op een Palestijnse staat naast Israël in het hart.
Netanyahoe hitste zijn volgelingen in die dagen op tegen het verraad van Rabin die met PLO-leider Yasser Arafat de weg leek op te gaan naar het einde van bezetting en terreur, naar Palestijns zelfbestuur, naar verzoening ook.
Voor Netanyahu was toen – net als nu – Palestijnse soevereiniteit over Judea en Samaria een vloek op de schending van de ‘Ondeelbaarheid van Erets-Israël’, het land van Israël.
Het is zijn DNA. Zijn innerlijke opdracht is tot de hoogste prijs te verhinderen dat na twee intifada’s en de Hamasoverval op 7 oktober een Palestijnse staat zou verrijzen.
Sedert zesdaagse oorlog van 1967 toen Israël bezetter werd, heeft het Palestijnse verzet in al zijn gewelddadige vormen het anti-Palestijnse nationalisme onder de Israëlische bevolking geleidelijk versterkt. Wat voor de Palestijnen vrijheidsstrijd is, wordt in Israël gebrandmerkt als moorddadige terreur die herinneringen oproept aan pogroms en nazi-moordzucht.
Sadistische wreedheden
De verrassingsoverval van Hamas op het zuiden van Israël op 7 oktober die met sadistische wreedheden werd begeleid, schiep voor Netanyahu een unieke gelegenheid om het uitzicht op Palestijnse onafhankelijkheid de genadeslag te geven. Wereldwijde sympathie ging in de beginfase van de oorlog tussen Israël en Hamas uit naar Israël.
Het leek op het München-effect van 1972 toen elf Israelische sportlieden door Palestijnse terroristen van Zwarte September werden vermoord en medeleven met Israël op het wereldmenu stond. Op 7 oktober is Israël tot in het diepst van zijn zionistische geloof- ‘het mag nooit meer gebeuren’ gekrenkt.
‘Wij zullen winnen’
Afschuw en woede vermengden zich tot wraak. Tsahal, het leger, werd gemobiliseerd. Netanyahu beloofde zijn landgenoten dat ‘wij zullen winnen.’
Besefte hij wat dit betekende voor de Palestijnse bevolking in Gaza?
Yahya Sinwar, de Hamasleider die zich verschuilt in de tunnels onder Gaza, overspeelde zijn hand. Hij was ervan overtuigd dat de verrassingsaanval van 7 oktober de vrijlating van zesduizend Palestijnse gevangenen tegen alle gijzelaars zou opleveren en van een politiek verscheurd Israël het einde van de bezetting te kunnen afdwingen.
De Israëlische beer was los
Met hem hebben ook de kopstukken van Hamas in Qatar niet begrepen dat ze een ongelijke strijd aangingen tegen een door Netanyahu aangevoerd gemobiliseerd Israël. De Israëlische beer was los. Netanyahu deed en doet het voorkomen dat het om Israëls bestaan gaat.
Het is echter zijn ideologische obsessie de Palestijnse onafhankelijkheidsdrang in de kiem te smoren. De Gaza-oorlog is Bibi’s bevrijdingsoorlog!
Aan het hoofd van een extreem-rechtse coalitie heeft hij geen boodschap aan de afschuw in de wereld over het enorme aantal Palestijnse doden en de gigantische vernietigingen in de strook van Gaza. De strijd tussen Gog en Magog kent geen compassie.
Palestijnse staat als een soort Wiedergutmachung
Nooit eerder was in de internationale gemeenschap de roep om de stichting van een Palestijnse staat zo krachtig als deze dagen. Een soort psychologische Wiedergutmachung voor het door tv-beelden verspreide lijden van Palestijnse burgers in Gaza onder zware Israelische bombardementen.
De Amerikaanse president Joe Biden heeft zich opnieuw uitgesproken voor een Palestijnse staat, de Franse president Emmanuel Macron, premier Mark Rutte en vele andere wereldleiders echoën hem. De Palestijnse kwestie is gekomen op de straten van de hoofdsteden en staat op de politieke agenda aldaar.
Goede bedoelingen die begeleid worden door Amerikaanse leveranties van dieptebommen en zware munitie aan Israël. Uit hangars in Nederland worden onderdelen voor F-35 straaljagers met spoed aan Israël geleverd.
Soennitische landen laten Israël niet vallen
Zelfs Soenni-Arabische landen die, wegens de van Iran uitgaande dreiging lippendiensten verlenen aan de Palestijnse zaak, laten Israël uit strategisch belang achter de schermen niet vallen.
Zelfs indien Netanyahu wegens het falen van de Israelische veiligheidsdiensten op 7 oktober of om andere redenen ten val zou komen, staat er geen Israelische leider in de startblokken die het idee van een Palestijnse staat naast Israël zou willen en kunnen omarmen. Na 7 oktober is daar in de Israelische samenleving zeker de komende jaren geen voedingsbodem voor.
Anti-Palestijnse verrechtsing
Bij het uitblijven van vrede wordt het uitzicht op Palestijnse onafhankelijkheid gesmoord in verdere uitbreiding van de nederzettingen in bezet gebied. De anti-Palestijnse verrechtsing van het Israelische politieke landschap is de drijvende kracht achter deze revisionistische zionistische inspanning.
Vredesactivisten die op het grote plein in Tel-Aviv juichten toen Rabin op 4 november 1995 zich uitsprak voor vrede en verzoening met de Palestijnen zijn monddood gemaakt door de Hamas wreedheden.
Rabins poging to vrede
Het is toch goed even stil te staan bij de vrede die Rabin krachtens het Oslo akkoord van 1993 voor ogen stond. Hij stond in de beginfase van het Oslo-vredesproces niet open voor een Palestijnse staat. Die zou kunnen verrijzen door een gelijkelijk transformatie van het in het leven geroepen Palestijns zelfbestuur onder gezag van de PLO dat nauw met Israel op veiligheidsgebied zou samenwerken.
Oslo voorzag ook een in een landcorridor tussen de westelijke oever van de Jordaan en Gaza. Gaza is na de volledige ontruiming door Israël in 2005 inclusief 21 nederzettingen bestuurd door de PLO. Een jaar later won Hamas de verkiezingen in Gaza waardoor een breuk ontstond tussen de Hamas-dictatuur in Gaza en het door de PLO gedomineerde Palestijns zelfbestuur in Ramallah.
In 2006 won Hamas met 76 procent van de stemmen de verkiezingen voor het Palestijnse parlement in Ramallah. De verkiezingsuitslag werd echter door het zelfbestuur niet gehonoreerd.
Collaboratie van het PLO-zelfbestuur
Wegens de collaboratie van het PLO-zelfbestuur op de Westoever met Israël tegen Hamas en de islamitische Jihad is volgens Palestijnse media de populariteit van Hamas op de Westelijke oever van de Jordaan huizenhoog.
Dat is een van de schijnredenen dat stichting van een Palestijnse staat naast Israël voor Netanyahu taboe is.
Niet Israëls veiligheid, maar zijn ideologie verpakt in veiligheidsargumenten is Netanyahu’s drijfveer.
cover illustratie Françoise Nick
De ware reden dat het vredesproces werd opgeblazen waren de zelfmoordaanslagen van Hamas op bussen enz. Ook Rabin zelf ging twijfelen aan de Oslo-akkoorden. Raar om dat dan Netanyahu in de schoenen te willen schuiven.
Ik ben het eens met uw opmerking, mijnheer Bouman, dat ideologie boven veiligheidskwesties wordt gesteld.