Ik ben blij als ik ’s ochtends wakker word, een paar minuten voor jou. Ik luister naar de geluiden die je maakt. De lichte ademhaling van diepe slaap, het lichte gesnurk en zelfs het tandenknarsen. Ik weet precies welk geluid bij wie hoort. Ik kijk naar je gezicht en je ziet er vredig uit.
Wat zijn jullie dromen? Goede dromen vast want soms zie ik een klein lachje verschijnen. Ik aai over je hoofd en haal het haar uit je gezicht, ik kroel met jou zonder dat je het in de gaten hebt. Ik ga jullie alle drie stiekem langs.
Als je je ogen opendoet lach je naar mij. Ik zeg je hoeveel ik van je hou en dat jullie de mooiste en dapperste kinderen van de wereld zijn. Wanneer je begint te beseffen waar je bent, raak je van streek. Je bent niet in je eigen huis, niet in je eigen bed. Je draagt je eigen kleren niet en hebt geen eigen speelgoed. Je hebt geen eigen thuis. Je gaat niet naar je eigen school en ontmoet niet al je eigen vrienden.
Sommige van hen zal je nooit meer ontmoeten, je weet het. Je begint te huilen en ik probeer je te troosten. We huilen samen en ik wacht gewoon tot ik de volgende ochtend weer wakker word, een paar minuten voor jou.
Alija van Rotterdam naar kibboets Nahal Oz
In maart 2018 gingen we op alija en verruilde de stad Rotterdam voor een kleine kibboets in het westen van de Negev, Nahal Oz, zo’n zeshonderd meter van Gaza, recht tegenover Gazastad.
Hier wilden we gaan wonen, de zionistische droom
We wilden onze kinderen een joodse opvoeding geven en ook het groeiende antisemitisme in Nederland baarde ons zorgen. We bezochten de kibboets een jaar eerder en het voelde direct als thuiskomen, hier wilden we gaan wonen, de zionistische droom.
Na iets meer dan een jaar waarin we al redelijk gewend raakten aan de raketbeschietingen vanuit Gaza, overleefden we een directe raketinslag op ons huis. In de saferoom in ons huis hoorden we en voelden we de enorme explosie. De huiskamer was verwoest. We kwamen er overheen, ieder op zijn eigen manier, maar uiteindelijk wel samen, we gingen verder.
Als we dit aankunnen dan zou het goed komen, erger zou het toch nooit worden.
Impact op ons leven
Ik werk(te) in een bezoekerscentrum in een moshav Nativ HaAsara, zo’n tweehonderd meter van de grens met Gaza, Nativ leShalom, the Path to Peace. De weg naar vrede.
Iedere dag vertelde ik daar hoe het is om te leven zo vlakbij Gaza, hoe het is om kinderen op te zien groeien onder het terreur van Hamas en de Islamic Jihad en wat voor een impact dat heeft op het leven. Ik sprak de hoop uit op vrede en samenwerking tussen de Palestijnen en Israëli’s.
Een bezoek eindigt altijd bij de grens met Gaza. Hier nodigen we mensen uit om een steen van keramiek op de grote muur te plakken. Een muur die de mensen moet beschermen tegen directe beschietingen vanuit Gaza. Op de stenen kunnen mensen een wens schrijven voor ons, voor Israël, voor zichzelf. De stenen worden geplakt in een mozaïek die de woorden Shalom, Salaam en Peace vormen. Gericht naar Gaza zodat de mensen daar onze boodschap kunnen zien.
Het hek dat ons moest beschermen
Dat we daar stonden onder het oog van Hamas die ons toe schreeuwde vanuit een uitkijkpost die hoog boven de grensmuur uittorende, kon ons niet zo heel veel schelen. Ik vertelde daar ook altijd over het nieuwe hek, die pas een jaar of 3 geleden afgebouwd is. Een hek zo diep de grond in tot het grondwaterniveau, op sommige plekken meer dan 70 meter diep. Een hek die infiltraties via tunnels tegenhoudt. Dit hek met bewegingssensoren, camera’s en de meest nieuwe technologieën zou ervoor zorgen dat terroristen nooit meer Israël binnen zouden komen, in ieder geval niet vanuit Gaza.
Tot die shabbat, Simchat Tora, 7 oktober 2023
De dag die ons leven compleet verandert. Want wat we allemaal als onmogelijk beschouwden, gebeurde toch. Terroristen drongen Israël binnen, niet via tunnels maar over en door het hek heen. Urenlang zaten we in onze veilige kamer om ons te beschermen tegen raketten vanuit Gaza maar ook in de wetenschap dat we in de kamer waren waar Hamasterroristen als eerste zouden zoeken.
Het was kiezen tussen twee onmogelijke opties en de gevolgen daarvan. Urenlang zonder eten, drinken, zonder toilet. Ontzettend warm maar te bang om de airco aan te zetten, omdat ieder geluid onze aanwezigheid zou verraden. Staand bij de deur om de hendel omhoog te houden, om weerstand te bieden tegen terroristen. Om ons heen hoorden we stemmen, Arabisch, allah akbar, gevolgd door het geluid van machinegeweren.
De gruwelijkheden zijn niet te beschrijven.
Vrienden, buren, klasgenootjes zijn ons ontnomen, bruut uit het leven weggerukt
Op de momenten dat we wel even mobiel bereik hadden, stroomde de whatsapp berichten binnen van vrienden en buren. Verschillende berichten maar in de kern hetzelfde. Terroristen drongen de huizen binnen met maar één doel: zoveel mogelijk mensen te vermoorden. Na 17 uur zijn we bevrijd door het leger en hebben we het huis verlaten met ieder één tas.
Zonder te weten voor hoelang, niet meer achterom gekeken. Ons huis, eens zo’n fijne plek, was onze veilige haven niet meer. Er zijn verschrikkelijke dingen om ons heen gebeurd. De gruwelijkheden zijn niet te beschrijven. Vrienden, buren, klasgenootjes zijn ons ontnomen, bruut uit het leven weggerukt.
De mooie kibboets, groen, vruchtbaar, vol leven is ons afgenomen
Nu een maand verder is het lot van velen nog onduidelijk. De eens zo mooie kibboets, groen, vruchtbaar, vol leven is ons afgenomen. We zijn verscheurd door verdriet. De kibboets is nu een legerbasis, een militair terrein. Wij zijn relatief veilig in het noorden van Israël. We hebben een kamer van 18 m² met zijn vijven, maar dat we hier mogen zijn, ons gezin compleet is daar zijn we ontzettend dankbaar voor.
250.000 mensen op de vlucht
Er wordt gezocht naar meer permanente oplossingen, maar met 250.000 mensen die op de vlucht zijn is dat niet makkelijk. We leven van dag tot dag. Het is duidelijk dat we het komende jaar niet naar huis kunnen. En als het eenmaal zover is, willen we dan nog wel terug? Kunnen we daar nog leven zonder angst, pijn en verdriet?
Am Yisrael Chai
Verwoest huis in Kibboets Nahal Oz door Hamasbendes tijdens de 7/10 pogrom
Wilt u helpen?
Snel, makkelijk en veilig doneren kan onder andere via Israëlactie. Samen met hun Israëlische partner Keren Hayesod kijken zij waar de nood het hoogst is. Donaties gaan naar jongerenprojecten, ouderen, getroffen kibboetsiem in het Zuiden, evacuees, et cetera. U kunt doneren met het oormerk ‘Kibboets Nahal Oz’, de kibboets van het gezin van Mirjam Reijnen.
IBAN: NL91 INGB 0000 7777 77 ten name van Israëlactie.
cover: de auteur voor de muur met Gaza waarop staat Nativ leShalom, the Path to Peace
Heel mooi Mirjam hoe je dit beschrijft en zo nodig, opdat we het in herinnering houden. Veel sterkte.
Als een vluchteĺing vanuit nooŕd west Israel, en daarbij ben 88 jaar,en meer dan een maand van huis. Een vreselijke toestand
Sterkte in deze moeilijke tijd.
Gelezen met de tranen in mijn ogen. Ben zelf militair geweest en ben 6x op missie geweest. Dus heb veel gezien echter als er kids in het spel zijn dan heb ik het moeilijk. Wij hebben van oct2018 tot nov 2022 in Israel gewoond en heb jullie mooie reis, die nu op barbaarse wijze vernietigd is, gevolgd. Ik wens jullie al het beste, dat is het enige wat ik kan doen. Hou vol.
Wat een verhaal, en wat zijn jullie fantastische mensen.
Ik hoop met heel mijn hart, los van vrede en een goed, rustig leven daar voor jullie, dat jullie deze nare tijd achter jullie kunnen laten en alleen maar nog genieten in het leven samen met jullie kinderen.
Veel liefs en sterkte
Bracha Pels