Zondag 29 oktober verzamelen zich een paar honderd mensen op de Dam in Amsterdam voor de Vredeswandeling. Een stille oproep voor verbinding en compassie die vermorzeld dreigen te worden onder de beelden van geweld.
Eerst beelden van 7 oktober toen Israëli’s in kibboetsiem en bij een muziekfestival bij de grens met Gaza slachtoffer werden van een de 21ste-eeuwse versie van een pogrom. En daarna na de slachtoffers die vallen als Israël terugslaat.
Meedoen
Ik ben een van die paar honderd op de Dam. Ik wil meedoen. Ik wil die verbinding en compassie ook zien in onze samenleving. Maar ik ben ook op mijn hoede. Als er maar iets te merken is van de klakkeloze eenzijdige veroordeling van Israël en de even klakkeloze steun voor Hamas, ben ik weg.
Zal iedereen gehoor geven aan de oproep om zijn of haar politieke mening ‘thuis’ te laten? De foto’s die ik doorgestuurd kreeg van een billboard van Forum met hun bekende misselijkmakende teksten, doen me het ergste vrezen.
Mensenmassa
Als ik aankom op de Dam pakken mannen met de Nederlandse vlag ondersteboven om hun schouders, net hun biezen. Ik wring me door de groeiende mensenmassa heen. Alert. Argwanend. Groet hier en daar bekenden.
Deze vredeswandeling werd georganiseerd door een groep vrouwen geïnspireerd door de Israëlische en Palestijnse vrouwen van ‘Women Wage Peace’ en ‘Women of the Sun’. Motivatie: “Deze vrouwen hebben de moed om boven hun verschillen uit te stijgen en te kiezen voor verbinding.”
Een man in een rolstoel heeft zich geparkeerd naast een collage van pamfletten op de grond die Israël veroordelen, spreken over genocide en moord op Palestijnen. Aan een lange stok wappert de Palestijnse vlag. Net als ik hem daarop wil aanspreken, zegt iemand: ‘Hij doet niet mee met de mars.’ Ik slik mijn woorden in.
Zachtjes pratend het Rokin op
Ergens wordt een speech gehouden. Ik versta er niets van. Dan komt er langzaam maar zeker beweging in de groep. Er vormt zich een rij met mensen die zwijgend of zachtjes pratend het Rokin op wandelen. Achter me hoor ik twee vrouwen praten. Zij willen geen stelling nemen, wat weten ze van de situatie af? ‘Ik wil laten zien dat we zo graag zouden willen dat iedereen in vrede kan leven.’
Over het Rokin, langs het Gemeentearchief, bij de Vijzelgracht, de Weteringschans op richting het Leidseplein. Dan links richting het Rijksmuseum, met een bocht er links omheen het Museumplein op.
De zon scheen waterig
De beloofde regen bleef uit. De zon scheen waterig. En het was stil. Heel even kon ik, voor het eerst sinds 7 oktober, mijn eigen gedachten weer horen.
cover: Vredeswandeling op het Museumplein, Amsterdam. Foto Bloom
Mooi precies zoals het moest zijn.