Macht en daarvan afgeleide economische belangen gaan niet samen met mensenrechten. Vaak lopen door deze harde internationale werkelijkheid ook strategische belangen.
Zo zit ik met de vraag of Israëls zware bewapening van Azerbeidzjan met de modernste wapens de doorslaggevende factor was om de enclave Nagorno-Karabach te overrompelen.
Konden de beleidsmakers in Jeruzalem voorzien dat deze Israëlische bewapende drones en raketten zouden worden ingezet om honderdduizend voor hun leven vrezende Armeniërs op de vlucht te jagen?
Je zou het een etnische zuivering kunnen noemen. Het zou misdadig zijn als Israël indirect of indirect de hand zou hebben gehad in het drama dat zich onder onze ogen (op tv-beelden) voltrekt.
Israël vrijpleiten
Ik ben zou vrij Israël van deze misdaad vrij te pleiten. Een blik op de kaart is voldoende om dit te begrijpen. Azerbeidzjan is een groot land met een lange grens met Iran en is voor Israël een ideale uitvalsbasis om in Iran te opereren.
Dat is het ‘geheim’ van de militaire samenwerking tussen Israël en Azerbeidzjan. Israël blijft bij monde van premier Benjamin Netanyahoe Iran bedreigen met een militaire actie als Teheran het lef zou hebben verrijkt uranium om te zetten in een atoomwapen.
Dat is voor Israël een casus-belli (reden voor een staat om oorlog te voeren, red.). Naar het hoe en met welke wapens Israël de Iraanse atoomindustrie denkt knock-out te slaan kan ik alleen maar gissen. Als ik echter op de kaart van het Midden-Oosten kijk dan denk ik dat het handig zou zijn vanuit Azerbeidzjan te opereren dat aanzienlijk dichter bij de Iraanse nucleaire infrastructuur ligt dan Israël.
Straaljagers en spionnen
In plaats van Israelische F-36 straaljagers tweeduizend kilometer te vliegen naar het gewraakte doelwit is het een handiger optie om een paar honderd kilometer te vliegen vanuit Azerbeidzjan.
Ook penetratie van Israelische commando’s en infiltratie van spionnen is vanuit dat land mogelijk. De Iraanse veiligheidsdiensten weten dat. Ik denk dat zij zich met pijn in het hoofd afvragen hoe het mogelijk is dat Israël zoveel weet van wat zich in Iran rond het Iraanse atoomprogramma afspeelt.
De liquidatie van enkele topfiguren uit het Iraanse atoomprogramma is wellicht mogelijk gemaakt door infiltratie van Israelische infiltranten uit Azerbeidzjan.
Ik denk dat Israël over de overrompeling van Nagorno-Karabach niet aan zelfkastijding hoeft te doen, alhoewel het wel pijnlijk is dat Israelische wapens kennelijk zo’n belangrijke rol hebben gespeeld in de bliksemoorlog van Azerbeidzjan tegen deze enclave.
Mensenrechten wegen heel licht op de schaal van belangen.
President Jo Biden drukte in Ryad de hand van kroonprins Mohammed-bin-Salman, ook wel MBS genoemd, wetend dat dit lieverdje opdracht had gegeven de Saoedi-Arabische journalist van de Washington Post in het consulaat in Istanboel in stukje te laten snijden.
Wat heb je al niet over om een poging te doen de olieprijs te drukken. En dus was op het moment van die handdruk tussen de Amerikaanse president en de kroonprins de laatste geen paria meer. En dus werd MBS ook voor Israël zonder blikken of blozen een potentiële vredespartner. Over mensenrechten bekommert Israël zich niet als het gaat om openlijke vredesrelaties tussen het Saoedi-Arabische koninkrijk en de Israelische republiek.
De geschiedenis staat bol van de schending van mensenrechten omwille van gewin.
Europese ondernemingen, ook Nederlandse, trokken zich geen lor aan van de door The Guardian vastgestelde dood van 6500 arbeiders uit India en Bangladesh in Qatar bij de bouw van stadions voor het wereldkampioenschap voetbal. Als goud lonkt, is de beer los…
Dat is een eeuwige wetmatigheid.
Israël laat zich ook niet door mensenrechten afschrikken wapens te leveren aan landen die wat mensenrechten aangaat niet koosjer zijn.
Salomon, de computer heeft je tekst ‘pootje gelicht’ door van ‘Dat is een eeuwige wetmatigheid’ nota bene ‘een eeuwige rechtvaardigheid te maken’.
Scherp gezien Barteline – inmiddels gecorrigeerd