Het is weer bijna zover, Pesach, de periode waarin wij terugblikken op ons slavernijverleden, komt eraan. Heeft Egypte eigenlijk wel eens officieel excuses gemaakt voor hun misdaden ruim drieduizend jaar geleden? En wordt dat dan niet eens tijd. Het is even geleden, dat is waar, maar tegelijkertijd zijn we nog ieder jaar opnieuw bezig met de verwerking ervan.
Er gist nog steeds iets, ook al leidde Mozes ons uiteindelijk uit de slavernij naar de vrijheid. Hoeveel plagen waren er niet nodig om de toenmalige machthebbers op andere gedachten te brengen?
Wie had toen gedacht dat we ooit in Hollandia terecht zouden komen en een week lang droge crackers zouden gaan eten om ons te herinneren aan onze vlucht uit de slavernij.
Waarin verschilt deze geschiedenis van andere slavernij-geschiedenissen? We weten dan wel bitter weinig van de feitelijke geschiedenis, maar is dat een excuus om geen excuus te eisen? En is het niet ook tijd voor ons eigen slavernijmuseum waar je zelf een stok in een slang kunt veranderen, de plagen in 3D worden belicht en waar de bezoekers het splijten van de Schelfzee met augmented reality kunnen herbeleven.
Een nieuwe uitbreiding van het Joods Cultureel Kwartier? Een piramide in een veld van mierikswortel, het eerste beeld dat bij mij opkomt. Een pand met heel veel deurposten waarvan je de meeste overslaat. Eén deur die altijd open blijft staan, symbool voor het bieden van gastvrijheid aan de onbekende vreemdeling en de aankondiging van betere tijden. Tijden met minder opwarming, een democratisch Israël en excuses van Sisi.
Ik wens u een koosjere Pesach
cover: Illustratie Sefira Lightstone, courtesy Chabad dot org
Geef als eerste een reactie