Yoseph Haddad: “Ik ben Israëli en vind het een eer mijn land te verdedigen.”

Zaterdagavond 18 maart was ik aanwezig op een door CIDI en StandWithUs Nederland georganiseerde avond met Yoseph Haddad, een Israëlische Arabier met christelijke achtergrond. De lezing vond plaats in het Joods Cultureel Centrum in Buitenveldert.

Naomi Mestrum, directeur van CIDI, opende de lezing getiteld ‘Bridging the Conflict’ met de sombere constatering dat er in Nederland steeds vaker wordt gedacht dat Israël een apartheidsstaat is, en dat voornamelijk jongeren een heel vertekend beeld hebben van Israël en haar bewoners.

Het verbaasde me in eerste instantie hoeveel bezoekers er waren afgekomen op deze lezing op deze druilerige zaterdagavond, maar zodra Yoseph Haddad het podium betreedt, luister ik gebiologeerd naar zijn verhaal. 

Betrokken bij Israëlische politiek

Zijn jeugd bracht hij door in Haifa en Nazareth. Meer dan zijn meeste jeugdvrienden voelt hij zich betrokken bij de Israëlische politiek. Hij ziet dat alle Israëlische jongens en meisjes van 18 jaar, Joods en Druzen het leger in moeten en vindt dat hij dat als Arabische Israëliër ook het leger in moet kunnen.

Haddad meldt zich bij het rekruteringscentrum en wordt in eerste instantie weggehoond, maar volhardend gaat hij nog keer en krijgt uiteindelijk een gesprek met een commandant die hem vraagt; “waarom wil jij als Arabier ons land dienen”?

Zijn antwoord was simpel en duidelijk. “Ik ben Israëli en vind het een eer mijn land te verdedigen.” Hij had alleen direct een eis: “Ik wil bij de Golani”, een elite-eenheid in het Israëlische leger. En zo geschiedde het. In 2003 gaat hij vrijwillig de IDF, het Israëlische leger, in.

Na een zware training wordt hij uiteindelijk commandant van een Golani brigade. Hij is dan als Arabier verantwoordelijk voor een bataljon Joodse soldaten, wat uitzonderlijk was in het Israëlische leger.

Plotseling beschoten

In 2006, op het einde van de tweede Libanonoorlog, was zijn bataljon onderweg naar de Israëlische grens toen ze plotseling werden beschoten. De in het nauw gedreven Hezbollah-vechters schoten in het wilde weg rond, maar één van hen besluit een antitankgranaat op de Israëlische soldaten af te vuren. Deze scheert rakelings langs Yoseph en landt in een muur drie meter achter hem. Hij werd de lucht in geworpen en belandde uiteindelijk op zijn buik.

“Ik wilde opstaan, maar dat ging niet. Ik keek naar beneden en zag dat mijn voet eraf lag. Ik voelde niks en maakte me meer zorgen om mijn soldaten. Toen ging het licht uit.” 

Hij werd naar een ziekenhuis ergens in Israël gevlogen waar ze wonderbaarlijk zijn voet er weer aan konden naaien en vandaag de dag voetbalt hij zelfs weer. Zes van zijn soldaten/vrienden kwamen diezelfde dag om het leven.

Studie aan de Bar Ilan Universiteit

Na zijn tijd in het leger studeerde hij politieke wetenschappen aan de Bar Ilan Universiteit in Ramat Gan, om vervolgens een goed betaalde baan in Tel Aviv te krijgen met een eigen parkeerplek.
Hij wordt zich er steeds meer van bewust dat de BDS (Boycot, Divestment and Sanctions) beweging valse beschuldigingen de wereld in helpt over hoe Israël met Arabische Israëliërs omgaat en dat Israël een apartheidsstaat is.

Hij besluit de confrontatie aan te gaan en neemt ontslag van zijn goed betaalde baan en begint in 2018 met een aantal andere jongeren van Joodse en Arabische afkomst de non-profit beweging Together-Vouch for Each Other. Zij willen een brug slaan tussen de Arabische en joodse wereld in Israël. 

Hij spreekt op lokale scholen, Joods en Arabisch, over zijn tijd als brigadecommandant en wil daarmee de kloof tussen Joodse en Arabische Israëliërs verkleinen. Hij vertelt ook hoe er in Europa over Israël wordt geschreven en ontkracht de beschuldigingen van BDS.

Langzaamaan krijgt hij steeds meer bekendheid en wordt internationaal op universiteiten uitgenodigd te spreken over hoe het is om als Israëlische Arabier in dat land op te groeien.

Hij vertelt dat Arabieren in Israël dezelfde rechten hebben als de Joodse bevolking. Hij illustreert dit met voorbeelden zoals dat de helft van alle apothekers in Israël Arabisch zijn en dertig procent van de artsen. 

Westbank en Gaza

Haddad is ook heel eerlijk als hij het over de Palestijnen op de Westbank en Gaza heeft. Hij onderkent de armoede en radicalisering van jongeren daar, maar geeft Israël daar niet de schuld van.
Hij veroordeelt de terreurorganisaties en zeker de terreurdaden zoals de recente aanslag in Tel Aviv, waar onlangs een van de gewonden is overleden.

Tussendoor worden er twee interviews vertoond, één in Zuid-Afrika waar hij met een aantal BDS’ers aan tafel zit en ze letterlijk voor schut zet…met een knipoog, bijna komisch.

De tweede video gaat hij in gesprek met een meisje op een beurs in Nieuw-Zeeland die de PLO vertegenwoordigt. Hij stelt haar een aantal simpele vragen over Israël en het meisje heeft eigenlijk geen idee waar het over gaat. Hij toont aan dat het vaak de onwetendheid is die supporters van de BDS tot acties drijft.
En dat is nou precies wat hij probeert te veranderen. Zijn organisatie is uitgegroeid tot eentje met honderden vrijwilligers en een half miljoen volgers op social media. Inmiddels reist hij de hele wereld rond om lezingen op scholen en universiteiten te geven.

Hart op de juiste plek

Aan het einde van de avond vertelt hij dat er binnen de Israëlische regering veel mensen zijn die niks met hem te maken willen hebben, dat hij doodsbedreigingen krijgt vanuit de Arabische kant en constant met beveiliging moet lopen in het buitenland. Ondanks dat alles zal hij nooit zwichten voor bedreigingen en blijft hij zijn missie voortzetten. 

Toen hij uitgesproken was begreep ik beter waarom er zoveel publiek op af was gekomen.

Yoseph Haddad, een man met zijn hart op de juiste plek.