Carolien Roelants, de Midden-Oosten columniste van NRC-Handelsblad verpakte in een column van 23 januari het idee van een boycot van Israel. Haar lezers hebben de intentie van die column goed begrepen. ‘Ik heb nooit zoveel positieve reacties op een column gehad,’ vertelde ze me. Het idee Israel om uiteen lopende redenen te boycotten is dus kennelijk nogal populair onder lezers van de NRC.
Meer dan een anti-Israelemotie is het niet. Want ook Roelants gelooft niet dat een boycot of sancties Israel de weg naar vrede met de Palestijnen zal wijzen. Ook het recente bezoek van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken heeft de vrede, met een zeer nationalistische regering in Jeruzalem aan de macht, geen stap dichterbij gebracht.
De spanningen tussen Israeli’s en Palestijnen ontladen zich de afgelopen maanden in grote militaire acties tegen de Islamitische Jihad op de westelijke oever van de Jordaan en in Palestijnse aanslagen in Israel. In januari dit jaar werden 35 Palestijnen bij deze Israelische militaire acties gedood en tientallen gewond. Israel werd geschokt toen een Palestijn nabij een synagoge in Jeruzalem negen Israel’s vermoordde.
Rode Lichtjes
Op het bureau van premier Benjamin Netanyahu gingen de rode lichtjes branden. Israeli’s waren bang. Om die angst te bezweren heeft Netanyahu’s zeer nationalistische regering besloten de verkoop van wapens aan Joodse Israelische ingezeten te vergemakkelijken, te versnellen eigenlijk.
De praktijk wijst namelijk uit dat gewapende burgers in sommige gevallen in de buurt van een aanslag zijn en wellicht de terrorist kunnen uitschakelen voordat leger of politie kunnen ingrijpen. Echter, deze verstrekkende maatregel heeft de potentie huiselijk geweld te laten toenemen. In naam van veiligheid voor de burgers neemt deze nieuwe regering het risico van huiselijke onveiligheid. De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Blinken liet zich tijdens zijn bezoek aan Israel niet over deze materie uit. Per slot van rekening komt hij uit een land waar de wapenverkoop vrijwel ongelimiteerd is en het aantal dodelijke schietincidenten in supermarkten en scholen escaleert.
Liedje van Twee Statenoplossing
Uit naam van de Amerikaanse president Joe Biden declameerde Blinken gezagsgetrouw het liedje van de Twee Statenoplossing, een Palestijnse staat naast Israel. Het liedje klinkt vals en is het ook omdat Biden niet de binnenlandse politieke kracht heeft om Israel met harde hand de weg naar vrede te wijzen of te laten afzien van juridische hervormingen die de Israelische democratie uithollen.
Voor alle Amerikaanse presidenten is Israel’s strategisch gewicht in het Midden-Oosten belangrijker dan Israel’s ogen te openen voor het echte Palestijnse probleem. De Russische Oekraïne-oorlog, China, Iran en Noord-Korea overwoekeren vanuit Washington gezien het Israelisch-Palestijns geschil. En dus klonken uit de mond van Blinken wel waarschuwingen aan het adres van de premier maar in de huidige internationale context is dat prietpraat.
Netanyahu aan het hoofd van een stabiel lijkende zeer rechtse regering knikt welwillend maar doet wat hij wil. En dat is duidelijk : geen officiële annexatie van Judea en Samaria, westelijke oever van de Jordaan, maar wel uitbreiding van bestaande nederzettingen en stichting van nieuwe zionistische vestigingsplaatsen die Judea en Samaria in een nog steviger Israelische greep houden dan reeds het geval is.
Sterke Israelische bezetter
De Palestijnen zijn machteloos tegenover deze sterke Israelische bezetter. Wanhoop en uitzichtloosheid op onafhankelijkheid zijn de ingrediënten die de Palestijnse anti-Israel terreur voeden. Die terreur doet pijn, maar lokt Israelische militaire reacties. Deze militaire reacties schaden Israel’s internationale imago, maar brengen de Palestijnen geen stap verder naar onafhankelijkheid. Die weg is en blijft geblokkeerd. Dat is niet alleen een Palestijns ook een Israelisch maar probleem, zelfs met oogkleppen voor.
COVER ILLUSTRATIE FRANÇOISE NICK
Het is niet wanhoop maar hoop dat de meeste Palestijnse terroristen drijft. De hoop op de toegang tot het islamitisch paradijs, door het vermoorden van Joden.
Het standpunt van de heer Bouman (met weer de vertrouwde mooie cover) wordt steeds duidelijker; het gaat uit van de goede wil. Dat is natuurlijk prachtig, maar is dat de manier om de, voor geen rede vatbare, moordlustige Filistijnen aan te pakken?
De eerste denkfout die in dezen wordt gemaakt is m.i. om te spreken van een israëlisch/palestijns geschil, over ogen die geopend moeten worden voor het “echte palestijnse probleem” en dat het “ook gaat om een israëlisch probleem, zelfs met oogkleppen voor”.
Want in werkelijkheid gaat het om een door de Verenigde Naties gecreëerd en in stand gehouden probleem (o.a. door de voortdurende financiële ondersteuning van zgn. palestijnse vluchtelingen).
Een tweede denkfout van dit VN probleem, is de aanname dat de islamitische “palestijnen” (die als zodanig niet bestaan, want zij zijn nazaten van o.a. egyptische landarbeiders) machteloos zouden zijn. Het tegendeel is het geval; zij zijn in vele islamitische landen (55 !) welkom. Zelfs in niet-islamitische landen, kunnen zij zich vrijelijk vestigen en vinden daar supporters als Dries van Agt of Carolien Roelants.
Derhalve mankeert er m.i. mondiaal nog heel wat aan waarheidsgetrouwe voorlichting over Israël.
Wereldwijde bewustwording van de terreur, die Israël dagelijks wordt aangedaan, zal vrede kunnen brengen in het Midden Oosten; met dit bewustzijn zouden de moordenaars van München allang zijn opgepakt en de Filistijnen allang een Jordaans paspoort hebben. Wandelen op de Tempelberg zou vanzelfsprekend zijn en de naam van de 6 oktober brug in Caïro zou misschien Misri capta zijn.
Dan zou de paus in zijn jaarlijkse paasboodschap het belang van Israël benadrukken en de VS er niet over peinzen om, al is het slechts formeel, een vals liedje te zingen.
De weg naar vrede is dus helemaal niet geblokkeerd.
Wel blijft voorlopig, gezien de Qatar-armbanden, t.o.v. de arabische landen gelden: Timeo, et dona ferentes.