Niet eerder in Israël’s geschiedenis heeft een premier, in dit geval de aanstaande premier Benjamin Netanyahu, een hoofdartikel in een gezaghebbende internationale krant aangevallen.
Netanyahu’s doelwit was een hoofdartikel op 17 december in The New York Times. ‘Het ideaal van een Joodse democratische staat is in gevaar,’ kopte de krant. Eerder schreef Thomas Friedman, columnist van deze krant met diepe kennis van het Midden-Oosten, een op een aanklacht lijkende waarschuwing dat Netanyahu met zijn ultra-rechtse coalitie een tijdbom legt onder de Israëlische democratie.
In het door Netanyahu gehekelde hoofdartikel borduurde de krant daarop verder. De aanstaande premier voelde zich zo gekwetst dat hij de NYT verweet te weinig aandacht te besteden aan de holocaust. Een bizar demagogische argument in strijd met de realiteit.
Wat is er aan de hand? Wat is de psychologische achtergrond van deze uitval tegen een van de invloedrijkste kranten ter wereld?
Ik ben nu bijna drie weken in Israël. Ik heb nogal wat mensen gesproken en daardoor ben ik Netanyahu beter gaan begrijpen.
Met zijn ultra-rechtse nationalistische sprong naar rechts wordt hij door de seculiere Israëlische elite, in de zakenwereld en ook in het leger, gezien als een man die Israel’s toekomst op het spel zet.
Dat is zacht uitgedrukt. Hij wordt in die kringen veracht door Israël uit te leveren aan nationalistische extremisten en religieuze fanatici.
Ik sprak met hoog opgeleide mensen die geen krant meer willen lezen of naar de radio luisteren omdat ze gek en heel zenuwachtig worden van de coalitie die Netanyahu aan het smeden is en misschien deze week zal afronden.
Degenen met wie ik sprak zijn oprecht bezorgd over de snelle verrechtsing van Israël en stellen zich zelfs de vraag of het wel de moeite waard is geweest een Joodse staat te stichten… Een taxichauffeur die tijdens een rit naar Tel-Aviv me duidelijk maakte dat de verrechtsing niet te stoppen is en het seculiere, socialistische Israel stervende is. Rechts heeft met groeiende religieuze gemeenschappen en een toenemend aantal Israëli’s in bezet gebied de politieke wind in de zeilen.
De verrechtsing in al zijn varianten is geen tijdopname maar een logisch gevolg van het feit dat Israël driekwart eeuw na de stichting van de staat joodser en zelfbewuster wordt.
Het is natuurlijk de vraag of de mensen die u spreekt, representatief zijn. Dat lijkt erg onwaarschijnlijk.
Daarnaast is het feit dat Israël steeds meer rechts stemt, ook het gevolg van het wanbestuur van links. Dat is daardoor bijna weggevaagd.
Hoe meer joods, hoe meer zelfbewust, hoe meer vrede op aarde.
De oudste religie ter wereld, die ons nader brengt tot nog oudere culturen, verdient diep respect.
En natuurlijk heeft de holocaust alles te maken met Israël.
De grootste misdaad in de menselijke geschiedenis mag nooit vergeten worden.
Die laatste zin heeft wel wat uitleg nodig. Bedoelt U dat het logisch is dat na drie kwart eeuw het kabinet in Israel voornamelijk uit veroordeelde criminelen bestaat?