ALLE RUST VAN DE WERELD

met een bloemetje op tafel heb je eindelijk rust in je kop. is mijn conclusie, als ik erover ga nadenken, waarom ik toch van die simpele en rustgevende schilderijtjes maak. om zelf een bloemetje te kopen en op tafel te zetten, ben ik te ongeduldig voor. heeft dit soms te maken met mijn leven als kind? ja natuurlijk, domme vraag.

opgegroeid in amsterdam, na de oorlog, bij uit hun vooroorlogse huizen in polen gevluchte ouders. wel schuin tegenover artis en dat was leuk, maar ook met uitzicht op de in die tijd verwaarloosde hollandse schouwburg. dit vanuit onze kamer; die van mijn 11,5 jaar oudere halfzus en mij, recht tegenover toen ‘het meest’ verwaarloosde, depressieve en aftandse gebouw van heel amsterdam. dit toen en achteraf in mijn ogen zo. begrijpen wat voor gebouw dit was en waarom het er zo mistroostig en miserabel uitzag, daar wist ik natuurlijk niets van. mijn ouders hebben altijd hun uiterste best gedaan om mij niets over die horror die zij hebben meegemaakt, te laten weten. niets, maar dan ook niets. iedereen in mijn omgeving had hun verbod om hierover ook maar een woord te wisselen met mij.

tot die ene dag, toen ik bijna twaalf jaar oud was en de buurvrouw, tante bep, zich versprak; ze zei: ‘bronia, jouw halfzus’. wat zeg je tante bep? schreeuwde ik uit. ze reageerde geschrokken met ‘o, nee, ik vergis me helemaal’. maar…, ik was de deur al uitgehold naar huis toe. mijn moeder deed open en ik vertelde haar geschrokken mijn zojuist ontvangen mededeling. in de keuken zaten we toen, 2 uur samen met haar oorlogsverhaal en dat van mijn vader. ik schrok me wild, maar voelde ook grote opluchting over het zojuist verwijderde ‘grote geheim’.

dit is mogelijk een van de redenen waarom ik van die rustige en voor mij gezellige schilderijtjes maak! iets om alleen maar naar te kijken en verder niets ergs. en… waar ikzelf ook nog van kan genieten.