De ‘weduwe van München’ Ankie Spitzer deed in de uitstekende documentaire over de moord op de Israelische sportlieden tijdens de Olympische spelen in München in 1972 enkele opmerkelijke uitspraken. In de documentaire zegt premier Golda Meir dat Israël tot in de verste uithoeken van de wereld de terroristen zal achtervolgen. Wraak dus.
Ankie Spitzer wier echtgenoot André Spitzer in München werd vermoord nam zonder enige aarzeling afstand van deze uitlating van Golda Meir. ‘Het lost niets op’ zei ze. Ook bleek zij geen haatgevoelens te koesteren jegens Palestijnen. Ze was zelfs bereid de moordenaar van haar echtgenoot te ontmoeten. Die liet weten geen belangstelling te hebben. Uit angst voor de Mossad wilde hij zijn geheime schuilplaats niet in gevaar brengen.
Ankie’s twijfels over het nut de Palestijnse moordenaars door de Mossad te laten uitschakelen, inspireerde me deze column te schrijven.
Ik heb al lang grote twijfels over Israel’s politiek van eliminatie van anti-Israelische kopstukken/leiders.
De Mossad of daaran verwante organisaties hebben de afgelopen jaren een aantal leidende technici vermoord van het Iraanse atoomprogramma. De Israelische media hebben dat uitgebreid gemeld en Teheran bevestigde deze moorden.
Is door het uit de wegruimen van Iraanse ingenieurs, in welke functie in het atoomprogramma ook, de atoombom een Iraanse droom geworden? Nee toch. De Amerikaanse president Joe Biden is er op gebrand het door zijn voorganger Donald Trump achteloos opgezegde nucleaire akkoord met Iran te hernieuwen. De onderhandelingen tussen Washington en Teheran schijnen in een beslissend stadium te zijn gekomen.
Dat zou kunnen betekenen dat de weg naar een Iraanse bom slechts enkele jaren is geblokkeerd. Tot ergernis van Israel dat door Biden, voor zover ik weet, buitenspel is gezet.
Wat nu? Moet en kan Israel op eigen militaire kracht de Iraanse atoomindustrie uitschakelen? Wat betekent het dat Israel’s militaire kopstukken zeggen dat Israel zich serieus voorbereidt op een aanval op de Iraanse atoom-infrastructuur? Heeft Israel die militaire capaciteit?
‘Nee’ zegt een invloedrijke commentator in Haaretz. Hierop voortbordurend stel ik de vraag of het doden van Palestijnse leiders heeft bijgedragen tot Israel’s veiligheid. Of heeft deze tactiek het Palestijns verzet juist aangemoedigd?
De verlamde leider van Hamas in Gaza werd in zijn rolstoel in een steeg in het Palestijnse vluchtelingenkamp Jabalia vermoord. Ik heb hem daar ooit geïnterviewd. Hij ontkende het bestaansrecht van Israel maar accepteerde een tijdelijk modus-vivendi met Israel, een soort wapenstilstand.
Yassins eliminatie maakte van hem een martelaar en heeft de positie van Hamas in de strook van Gaza beslist niet verzwakt. Uiteindelijk is Hamas de PLO in Gaza voorbijgestreefd en is de feitelijke macht in Gaza geworden.
Begin augustus heeft Israel twee leiders van de Islamitische Jihad op de westelijke oever van de Jordaan gedood hetgeen leidde tot een driedaagse oorlog tussen de Jihad in Gaza en Israel.
De doctrine van Golda Meir uit de jaren zeventig van de vorige eeuw dat Palestijnse terroristen, dus zeker hun leiders uit de weg moeten worden geruimd, is nog springlevend.
cover illustratie Françoise Nick
Geef als eerste een reactie