Ik ben ondertussen de tel kwijt over het aantal Palestijnen dat in bezet gebied tijdens nachtelijke overvallen door speciale eenheden van het Israelische leger zijn gedood en gevangen genomen. Israel is naar mijn observatie bezig met een massale jacht op Palestijnse terroristen en Palestijnen die ervan worden verdacht terrorist te willen worden.
Woensdagochtend schrok ik toch even toen ik naar de Israelische nieuwsdienst luisterde. Weer werden tijdens zo’n nachtelijke inval in een Palestijns dorp 23 Palestijnen gearresteerd. Tijdens deze actie werd een Palestijnen die vluchte gedood omdat hij geen gehoor gaf aan het bevel stilt te blijven staan. Aldus een door de nieuwsdienst uitgezonden bericht van de Israelische legerwoordvoerder.
Geen aandacht
Dit soort berichten die op radio Israel zijn te beluisteren, krijgen geen of vrijwel geen aandacht in de Nederlandse media. Ook niet in de Nederlands-joodse media. Ik maak er nu wel melding van omdat er achter die nachtelijke invallen een plan schijnt schuil te gaan om Judea en Samaria, de westelijke oever van de Jordaan, nooit op te geven.
Ik heb geen enkele sympathie voor Palestijnse terroristen die zoals onlangs in het hart van Tel-Aviv en andere plaatsen geen ander doel hebben dan het vermoorden van Israelische burgers. Ik begrijp dat Israel dan hard moet optreden om nieuwe aanslagen te voorkomen. Het is een cyclus van wederzijds geweld waar geen einde aan schijnt te kunnen komen. Is dat zo? Is er echt geen oplossing meer voor het ruim honderd jaar durende Israelisch-Palestijns conflict?
Natuurlijk is er een uitweg als Israel zou besluiten zich neer te leggen bij de stichting van een kleine Palestijnse staat naast Israel.
Het in 1993 door Rabin en Arafat getekende akkoord van Oslo leek die bevrijdende optie in zich te hebben. Die hoop is door allerlei ontwikkelingen vervlogen, onder andere door de moord op Rabin in 1995. Ik denk dat dit een keerpunt was. Sedertdien heeft Israel zijn greep op de westelijke oever van de Jordaan – Judea en Samaria – via de stichting van nederzettingen en met afgedwongen steun van het Palestijns zelfbestuur in Ramallah zodanig verstevigd dat de klok niet meer kan worden teruggedraaid.
Impasse
Ook niet door de Amerikaanse president Joe Biden die deze maand een bezoek aan het Midden-Oosten brengt. Deze oude rot in het Witte Huis houdt nog steeds vast aan de twee-staten-oplossing maar heeft thuis geen politieke basis om deze vredesvisie aan Israël op te leggen.
Ik houd de Verenigde Staten in hoge mate verantwoordelijk voor de huidige impasse. Ik weet waar ik het over heb, want ik heb veelvuldig als correspondent van NRC-Handelsblad in Washington met politici en Joodse activisten gesproken.
De greep van het pro-Israelische sentiment was en is zo sterk in de Amerikaanse hoofdstad dat er geen ruimte is voor welke president dan ook om Israel de ‘Palestijnse les’ te leren.
De aanhoudende pro-Israeleuforie is, hoewel er wel wat gaten in vallen, het rechtstreekse gevolg van Israel’s glorieuze zege in de zesdaagse oorlog in juni 1967. Die zege, twee decennia na de holocaust, schudde de VS uit zijn ambivalente houding ten aanzien van Israel. Het David-Goliath effect transformeerde Amerikaanse onverschilligheid tot dan toe in bewondering voor de Joodse staat.
Ongeschreven alliantie
Joodse en Evangelische pressiegroepen hebben die goddelijk aandoende liefde voor de Israelische moed weten om te zetten in politieke, economische en militaire steun aan Israel. Plotseling kreeg Israel als tegenwicht van de Russische invloed in het Midden-Oosten ook strategische betekenis van een ongeschreven alliantie. Onder de de dekmantel van Amerikaanse steun heeft Israel, ondanks af en toe een lastige Amerikaanse verklaringen, zijn greep op wat nu in het Israelische jargon dagelijks ‘Judea en Samaria’ heet zodanig weten te verstevigen dat de weg terug is geblokkeerd. En dus vallen Israelische soldaten ‘s nachts Palestijnse dorpen en steden binnen om die blokkade te handhaven.
Ja, schandalig dat Israël zijn eigen grenzen beschermd. En op terroristen jaagt ipv de kans te geven aan terroristen om op Israëliers te jagen (sarcastisch bedoeld). Judea en Samaria horen niet bij Israël, het is Israël.
Het zou eens tijd worden dat iets aan het geweld gedaan werd. En de westerse media (ook NL) is behoorlijk (eenzijdig) critisch op Israël. Ik kan me dus niet vinden in dit artikel.
55
55 artikelen schreef de heer Bouman.
55 islamitische landen zijn er op deze aarde.
Heel grote landen,zoals het vm Nederlands- Indië.
Waarom moet het piepkleine Israël, dan land afstaan aan zijn belagers?
Het is onbegrijpelijk, historisch en theologisch bezien,dat de politiek van Israël bij sommigen geen waardering vindt.
De heer Bouman schat ook de zgn euforie voor Israël helaas volkomen verkeerd in.
Zelfs de meest geïnteresseerden weten niets tot nagenoeg niets over het jodendom, over joods leven of over het onophoudelijk streven naar rechtvaardigheid als hoeksteen van het joodse denken.
Er is veel, heel veel, werk aan de winkel voor christenen en islamieten om in te zien dat het land Israël van fundamenteel belang is voor het eigen geloof.
Ieder land ter wereld zou een nationale feestdag moeten hebben als dank voor het bestaan van Israël.
Zelfs het besef daarvan is nog niet doorgedrongen.
Een mentaliteitsverandering is dus de weg naar vrede.
Shalom……ik waardeer Uw diepe gevoelens voor Israel’s veiligheid. Daar ben ik ook voor. Maar zou veiligheid niet beter zijn gediend als Israel en de Palestijnen tot elkaar kunnen komen? De bezetting verdiept de haat aan beide kanten van het conflict. Dus houdt de cyclus van geweld aan.
Beste mijnheer Bouwman.
Wauw wat een heftige reacties krijgt u op uw schrijven hier. Laat u niet bang maken en blijf schrijven over de realiteit die nu belangrijker is dan ooit!