Oerol: Zee, Zon, Wind en veel Theater

poster met letters en donkere man silbersee theatergroep

Oerol is hèt feest voor de liefhebbers van locatietheater. Het strand, de bossen, de duinen, de polder, een stal, een café, werkelijk alles kan op elk moment van de dag als speellocatie dienen. Een strandopera bij zonsondergang, theater in het bos tijdens de nachtelijke uren of muziektheater in de vroege uren. 

Je fietst je dagenlang een ongeluk en trotseert wind en eventueel de regen maar dat heb je er allemaal voor over. Je hoort tot de uitverkorenen die dit mogen meemaken want alleen al het vinden van een slaapplaats tijdens de tien bijna heilige dagen van Oerol is geen sinecure. De onze boekten we, met moeite, meer dan een jaar van tevoren. En dan ben je er nog niet. De ticketwebsite vertoond kuren, de gewenste boot blijkt vol maar als je dan eenmaal op Terschelling bent aangekomen, staat je huurfiets klaar en wordt je bagage naar je logeerplek gebracht en kan de pret beginnen.   

De kwaliteit van het aanbod is meestal hoog en ook al heerst er bijna een feeststemming op het eiland met al die cultuurzoekers, de voorstellingen zijn allesbehalve vrijblijvend. De wereld van het theater en het straatbeeld van de grote stad met haar problematiek, lijken in de voorstellingen van deze editie naar elkaar toe gegroeid te zijn. Vooral de ‘jonge makers’ gaan maatschappijkritische onderwerpen niet uit de weg, hun spelplezier heeft daar gelukkig niet onder te lijden, dat spat ervan af. 

olieverslaving

Topper van dit festival was wat mij betreft de strandopera Kaap die goeie koop door Silbersee en Gouden Haas, samen met Slagwerk Den Haag en Consensus Vocalis. 

In dit epos vielen inhoud (VOC en olieverslaving) en locatie (de zee) perfect samen en werd de praktijk van de koloniale overheersing onder de loep genomen in een soort van koloniaal Jiddisj of Ladino gebaseerd op de talen van de door de VOC overheerste koloniën. Magistraal gespeeld en gezongen met op de achtergrond een roodkleurende hemel van de ondergaande zon.

Een andere uitblinker was de bewerking door het Zuidelijk Toneel van het toneelstuk Rijgen van Arthur Schnitzler waarin destijds de hypocriete sexuele moraal van de Weense bourgeoisie uit de laat 19e eeuw onder de loep werd genomen en nu Tinder, webcamgirls en andere variëteiten de revue passeerden.  Voor deze hilarische show was geen betere locatie te bedenken dan midden in een donker bos op de late avond. 

tiener van nu

Historisch en relevant is ook de voorstelling Brieven van Mia van George en Eran Producties een gezelschap geleid door de Syrische George en de Roemeens-Israëlische Eran. Het lijkt erop dat hun eigen geschiedenis de inspiratie vormde voor het verhaal dat zij vertellen. Een tiener van nu, Laila, uit een asielzoekerscentrum die met haar moeder gevlucht is uit Syrië waar haar vader achterbleef, stuit bij het opruimen van een zolder (het verleden wordt hier letterlijk opgerakeld) op brieven geschreven door een jonge Joodse vrouw Mia, Mirjam, tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Laila wordt geraakt door Mirjams teksten en wil weten wat er met haar is gebeurd. Samen met de heer Cohen, kampoverlevende en ooit bevriend met Mia, begint ze aan een zoektocht. Ze starten bij het onderduikadres van Mia en volgen haar spoor dat hen via Varsseveld en Westerbork helemaal naar Berlijn voert. Daar horen ze van de dochter van Mia dat zij de oorlog overleefd heeft en slechts een paar jaar geleden overleden is.

Mia (gespeeld door Britte Lagcher), foto Will de Jong

Brieven van Mia is gebaseerd op het gelijknamige boek van Astrid Sy (presentator van Andere Tijden) dat een paar jaar geleden verscheen. George Tobal bewerkte de tekst, Eran Ben Michael deed de regie. Net als Sy lukt het hen goed om maatschappelijke thema’s inzichtelijk te maken voor volwassenen en kinderen. De voorstelling start met een hilarische scène waarin de onderwijzer wordt weggehoond wanneer hij zijn klas over de Tweede Wereldoorlog wil vertellen, de leerlingen weten alles over oorlog ze hebben het zelf meegemaakt, afkomstig als ze zijn uit Servië, Syrië, Afghanistan of een van de andere recente brandhaarden in de wereld. Het zou me niet verbazen als blijkt dat ook de leerlingen uit de klassen waar de voorstelling wordt gespeeld zich gaandeweg openstellen voor de historische parallellen die hier gelegd worden. 

bunkercomplex

De voorstelling werd gespeeld op een open plek in het duingebied van West-Terschelling bij de Tigerstelling, een groot bunkercomplex dat deel uitmaakte van de Atlantikwall. Het is een mooi landschap met hoogteverschillen die werken als coulissen. Zowel Mia, Britte Lagcher, als Laila, Liza Macedo dos Santos worden geweldig gespeeld. De rest van de cast met uitzondering van de heer Cohen, nemen de dubbelrollen voor hun rekening: de leraar, de vriend van Mia, haar vriendin, een Nazi-officier. Laila identificeert zich met het verhaal van Mia en hoopt dat haar vader net als Mia uiteindelijk de oorlog overleeft. Hoop doet leven en dat werd zo overtuigend gebracht dat het publiek collectief ontroerd op de fiets stapte. 

Brieven van Mia is nog te zien op 30 juni in De Meervaart in Amsterdam.

De brieven van Mia

cover: Silbersee, uit de voorstelling Kaap die goede koop

Over Anita Frank 17 Artikelen
Anita Frank initieerde en participeerde, na haar studie theaterwetenschap en kunstgeschiedenis, in talloze projecten in het theater, de openbare ruimte en op het terrein van cultureel erfgoed onder andere voor de Gemeente Amsterdam. Daarnaast adviseert zij kunstenaars en culturele initiatieven. Voor het Joods Museum maakte zij onder meer de foto installatie Joods Leven. Levensmotto: van cultuur krijg je nooit genoeg!

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*