Niet alleen waren veel diamantairs van Joodse afkomst, ook in de naoorlogse modewereld in Parijs, New York, Milaan en Amsterdam werkten veel Joodse couturiers. In Amsterdam zorgden Max Heymans en Frank Govers dat de Nederlandse couture op de kaart werd gezet. Ook ik kreeg een korte betrokkenheid met de internationale modewereld.
Een goede relatie bij een bekende bank vroeg mij om voor een van hun cliënten diamanten te regelen voor een belangrijke modeshow. Het was niet de bedoeling dat ik de diamanten verkocht maar in consignatie gaf voor een paar dagen. Alle kosten, verzending, verzekering, security werden gedragen door de bank.
Ik vroeg: “wat zit er voor mij in? Het antwoord was ”je krijgt worldwide coverage” in de pers ter waarde van tien miljoen dollar. Om welke hoeveelheid diamanten het ging was op dat moment niet bekend. Ik antwoordde dat ik er een nachtje over moest slapen en de volgende dag met een antwoord zou komen. Ik kon nauwelijks slapen die nacht. Weloverwogen gaf ik de volgende dag een bevestiging dat ik mee zou doen. Mijn overweging was dat het voor ons kleine bedrijf wat publiciteit betrof niets zou opleveren, maar dat het voor de juweliers en showrooms in Amsterdam wellicht een positief effect kon hebben, waar ook wij uiteindelijk de benefits van zouden kunnen hebben.
Signor Sassoli, wijnboer en lid van een zeer vooraanstaande Italiaanse familie, had voor de verjaardag van zijn vrouw het beroemde modehuis Schiaparelli gekocht, niet alleen de naam maar ook de boutique. De boutique van Schiaparelli was gelegen tussen het beroemde Ritz Hotel en het juwelenhuis Cartier aan Place Vendôme in Parijs. Voor de oorlog waren de parfum, de haute couture, mode-juwelen van Huize Elsa Schiaparelli een begrip in de wereld van weelde en rijkdom. Na de oorlog was de naam grotendeels verdwenen en werd die overschaduwd door Chanel.
Heer Sassoli wilde de naam Schiaparelli weer neerzetten in de modewereld. Door het organiseren van een modeshow in de boutique met als hoogtepunt de presentatie van de duurste bruidsjurk ter wereld, bestikt met diamanten met een marktwaarde van drie miljoen dollar.
klein bedrijf
Er gingen enige maanden voorbij toen de heer Sassoli mij belde. Heeft u pen en papier bij de hand? Ja, zegt u het maar. U bent mij door de bank aanbevolen om mij diamanten ter beschikking te stellen. Ja zei ik, schrijft u maar op wat ik nodig heb. De volgende hoeveelheid moest ik maar eventjes regelen: 150 stenen van 0.50 caraats, 100 stuks van 1.00 cts., 50 stenen van 1.50 cts., 50 stuks van 2.00 cts. 40 stenen van 3.00 cts., één briljant tussen 15 en 20 cts. Alle diamanten moesten dezelfde kleur en zuiverheid hebben. Ik dacht, die man is helemaal gestoord. Is dat alles? Heeft u niets vergeten? Ik zei hem dat hij in een verkeerde film zat. Ik heb een klein bedrijf en voor mij is het niet mogelijk om zo’n grote hoeveelheid diamanten op te hoesten.
“Dan ga je maar naar De Beers”, opperde hij. “Die werken alleen met ruwe diamanten”, vertelde ik hem. Als ik alle diamanten van al mijn collega’s in Amsterdam zou lenen, dan kom ik nog niet tot een fractie van de hoeveelheid die hij verlangde. Dan moet je bedenken dat je met zo een hoeveelheid altijd doublures kreeg in de gewichten, dus kon je onmogelijk de juiste stenen teruggeven aan de verstrekker. Je regelt het maar! Dat waren zijn laatste woorden. Ik belde onmiddellijk met de bank. De man is gestoord zei ik. Het is een onmogelijke opdracht.
“Regel het”, was hun antwoord. Ik had ja gezegd, dus ging ik op pad. Er waren in Amsterdam twee grote diamantbedrijven waarmee ik een zeer goede relatie had. Ik maakte een afspraak. Ik wist van tevoren dat het zinloos was met hen iets te organiseren. Ze vroegen of ik gek was geworden.
Mijn laatste redmiddel was een relatie in Antwerpen. Een bedrijf met eigen diamantmijnen en een zeer grote productie. Ik belde een van de directeuren met wie ik een goede relatie had. Zijn antwoord was, ik moet dat even bespreken, ik mag de beslissing niet zelf nemen. Ik kreeg hoop. Wanneer heb je antwoord nodig?
Stan Huygens Journaal
Zo snel mogelijk, antwoordde ik. Een paar uur later kwam het beslissende antwoord. Het is OK! Onder één voorwaarde, jij doet de affaire onder jouw naam, de onze mag nooit genoemd worden, maar wij willen wel een paar kaartjes ontvangen voor de modeshow. Ik kon mijn oren niet geloven. Wanneer heb je de goederen nodig? Nog geen idee. Ik krijg ruimschoots van tevoren bericht. Ik belde onmiddellijk met de bank, het is rond! Zie je wel, je kent je eigen capaciteiten niet. Ik belde Henk van der Meijden van de Telegraaf, redacteur van het Stan Huygens Journaal. Ik vertelde hem het verhaal en vroeg hem mee te gaan naar Parijs. Natuurlijk ga ik mee! En Jaap van Meekren, van Avro’s Televizier, ging ook graag mee met zijn crew.
Op zondag 22 januari 1977 vond de show plaats. Ik logeerde in De Ritz, waar de diamanten ook naar toe gingen. Daar werden de diamanten in chatons, een metalen houdertje, gedrukt met een machine, die normaliter wordt gebruikt om payetten te zetten. De chatons met briljanten werden vervolgens in een bepaald patroon op de witte bruidsjurk genaaid. Daar waren 3 naaisters 3 dagen en nachten mee bezig. De modeshow vond plaats in de afgeladen boutique van Schiaparelli. De Place Vendôme was hermetisch afgesloten voor het verkeer door de politie. Er was royalty aanwezig, waaronder Farah Diba, de echtgenote van de Sjah van Perzië en andere prominenten. Het werd een wervelende show. Nadat de bruid en ondergetekende over de rode loper de boutique verlieten, moesten we plaats nemen in een gepantserd legervoertuig dat ons 100 meter verder bracht naar de ingang van het Ritz Hotel. Wij liepen over de rode loper het hotel binnen, waar enkele honderden mensen ons opwachtten om de jurk te bewonderen. Het was een geslaagde show. Wij waren op dat moment het meest gefotografeerde “bruidspaar” in de wereld.
Toen ik weer naar kantoor ging op de Diamantbeurs, vroeg de portier ”wat kom jij hier doen? Jij hoeft niet meer te werken, je hebt een jurk verkocht voor vier miljoen gulden. Ik vertelde hem dat alle diamanten weer terug waren gegaan naar de eigenaar. “Dat is niet waar”, zei hij, “op de TV werd gezegd dat jij die jurk hebt verkocht aan een rijke Arabier”. In de pers worden zaken wel vaker overdreven om een verhaal wat meer jus te geven.
cover: Schiaparelli’s collectie spring-summer 2022, foto courtesy Schiaparelli
Wat een leuk verhaal!