De afgelopen dagen dompelde ik me onder in een masterclass van Tony Robbins.
De inhoud van Robbins’ masterclass is niet nieuw, maar wel goed aangevlogen. Daar is Tony Robbins een meester in. Soms weten we iets natuurlijk wel, maar luisteren we niet naar de wijsheid van die realisaties die we wel honderdduizend keer eerder gehad hebben. Dat is vast herkenbaar voor iedereen.
Ik besef dit nog eens extra op 30 januari 2022. Het Nederlands Auschwitz Comité organiseert jaarlijks de Nationale Holocaust Herdenking in het Amsterdamse Wertheimpark. Terwijl ik daar mijn handen warm probeer te wrijven, kan ik alleen maar denken aan de wijsheid dat de aarde waarin we onze wortels planten, de mate en wijze bepalen waarop we aan anderen kunnen geven en kunnen dienen in het leven.
voorspelbaarheid van succes
Ik had het vorige week in Vrijdenkers al kort over de wijze waarop New York Times journalist Malcolm Gladwell in zijn werk verklapt hoe voorspelbaar ‘succes’ is, ook wel high performance genoemd. Hij legt uit hoe bepaalde netwerken ofwel ‘gunsystemen’, mentoren en zelfs geboortedata als subdeeltjes bijdragen aan een grotere uitkomst. Hij bespreekt hoe een gebrek aan diverse subdeeltjes ervoor zorgen dat talent en potentie wordt gedoofd. Sterker nog, zelfs in de doofpot worden gestopt door derden – bijvoorbeeld de markt, maatschappij, werkrelaties, concurrenten, politici, enzovoorts. Nog vaker blijft het vuurtje van talent en potentie bij het individu toch nog branden, al neemt diegene bijvoorbeeld een heel leven lang geen actie en is het game over. Maar derden kunnen talent en potentie zichtbaar doen verdwijnen. Individuen zijn immers altijd aan de gratie van derden overgeleverd.
omringen
De wijsheid van dat we ons altijd moeten omringen door de juiste mensen (en omgeving) om in staat te zijn om te kunnen geven en om dienstbaar in het leven te staan, is er één die keer op keer bij me terugkomt. Maar om wat voor naïeve of praktische reden dan ook valt die wijsheid weer keer op keer naar de achtergrond. En het bizarre is dat het lichaam het zo goed aangeeft.
Als de aarde niet vruchtbaar is, als het niet klopt, voelen we gespannenheid, vermoeidheid/stroperigheid, walging, gevangenheid, vernauwing enzovoorts. Als de wortels in vruchtbare aarde terecht komen, voelen we expansie, ijver, vuur, vreugde, nieuwsgierigheid, vertrouwen, inspiratie, eenheid enzovoorts. Bij het eerste is er alleen maar tegenwerking, sleur en gedoe. Bij het tweede werkt bijna alles mee en is er diversificatie. En mensen, intuïtie is een fijne vriend.
Ga maar eens na hoe iets van binnen eens voelt: jaaaaaaaaaa, of juist neeeeeeeeee?
Tony Robbins vertelt een mooi verhaal over zijn dochter die wil dansen op Broadway, New York. Ze zit nog op school in Los Angeles en wint verschillende danscompetities, maar niet op het ‘niveau Broadway’. Robbins besluit haar wortels uit de grond te halen en plant die in een nieuwe pot met aarde in New York. Zijn dochter komt in een omgeving die naar Broadway kan leiden en omringt zich door mensen die daarbij kunnen helpen en het beste uit haar kunnen halen. Vijf maanden later staat haar naam op het spandoek en danst ze inderdaad op Broadway. Om terecht te komen waar ze wil zijn en te verkrijgen wat ze vurig wenst, is ze eerst uit LA gehaald en heeft ze een aantal vertrouwde zaken moeten verliezen.
heimische liederen
Bij de heimische Joodse liederen op viool tijdens de Auschwitz herdenking denk ik aan al die miljoenen planten wiens wortels uit de vruchtbare aarde werden gerukt, die het nooit haalden en zonder aarde vernield raakten. Ik denk aan wortels die het in verrotte aarde wisten te redden. Ik denk aan wortels die ondanks de vruchtbare aarde sporen van (transgenerationele) verminking ondervonden. Ik denk aan Wertheim* wiens naam door derden in de doofpot gestopt werd, net als zoveel Joden, alleen omdat de plantsoort geframed werd als onkruid (zie kadertje hieronder). Ik denk: is het gek dat er anno nu nog altijd zoveel bij ‘mijn mensen’ in de doofpot wordt gestopt? Alleen ‘mijn mensen’, laten we dat nooit meer gedogen, want daarvoor is ons plantsoort te majestatisch.
Boven alles denk ik aan de verplichting om mijn plantenstekje in vruchtbare aarde te stoppen en aan mezelf vergeven wanneer ik daarin fouten maak. Potten met aarde moeten immers eens in de zoveel tijd weer worden ververst.
- Het park is vernoemd naar de Amsterdamse Joodse ondernemer en filantroop Abraham Carel Wertheim (1832-1897). Op 14 augustus 1942 werd bij besluit van burgemeester Edward Voûte een aantal Amsterdamse straat- en park namen veranderd. Het ging hier om straten en parken die naar het Nederlandse koningshuis of naar Joden waren genoemd. Ook het Wertheimpark kreeg een andere naam. Tot na het einde van de oorlog in mei 1945 heette het park ‘Parktuin’.
