Mengsel van antisemitisme en antizionisme is vergif

‘Alsof ik Palestina heb gestolen.’ Onder die naam verscheen deze week een documentaire over het verband tussen jodenhaat en kritiek op Israel op het TV-scherm*.

Waarom hebben de makers dit document niet de ‘pro-Palestijnse huilbui van Dries van Agt’ genoemd? De oud-premier van Nederland, eens een warme vriend van Israel, nu een hartstochtelijke voorvechter voor Palestina, barstte in snikken uit toen hij het verhaal vertelde van een Palestijnse meisje nabij Nabloes. Het meisje was in het ziekenhuis beland door het drinken van vergiftigde melk. Kolonisten hadden vergif op zijn land gestrooid, zo vertelde een Palestijnse boer, waardoor de melk van zijn geiten giftig was. Hoe het met het meisje ging wist Van Agt niet.

tranen van Dries van Agt

De tranen van Dries van Agt overspoelden de vraagstelling of er al dan niet een verband bestaat tussen anti-semitisme en kritiek op Israel. Voor Dries van Agt staat kritiek op Israels anti-Palestijnse politiek los van antisemitische sentimenten, Jaap Hamburger van ‘Een ander Joods geluid’ steunde hem daarin, in deze voor de KRO en NCRV gemaakte documentaire van bijna een uur.

Daarentegen zag Hannah Luden, de directeur van CIDI, een onmiskenbaar verband tussen antisemitisme tegen Nederlandse joden en kritiek op en haat tegen Israel.

niet veilig meer

Ik vind het een verdienste dat de makers van de deze documentaire aan de hand van interviews en beelden laten zien en horen dat Nederlandse joden het slachtoffer worden van Israel-haat alsof zíj ‘Palestina hebben gestolen.’ Het mengsel van antisemitisme en antizionisme is vergif! Dat vergif tast de absolute vrijheid van het Nederlandse jodendom aan. Joden voelen zich in vele gevallen niet veilig meer in Nederland op straat een keppel te dragen. Als ze het wel doen, kunnen ze het doelwit worden van scheldpartijen en zelfs van fysiek geweld. Een vrouw vertelde me dat ze geen menorah meer voor het raam van haar woning plaatst omdat er eieren naar de ruit werden gegooid.

De orthodoxe rabbijn Binyomin Jacobs kijkt tegenwoordig angstig om zich heen als hij op straat loopt uit vrees opzettelijk door een auto te worden aangereden. In de documentaire vertelt hij dat een auto die op hem inreed net op tijd stopte. Zijn huis in Amersfoort wordt door zes camera’s beveiligd. Synagoges, Joodse scholen en Joodse instellingen moeten worden bewaakt.

Rabbijn Jacobs piekert er niet over om veiligheidsredenen naar Israel te emigreren. Zijn familie woont al tien generaties in Nederland. ‘Ik ben Nederlander’ zegt hij. ‘Ik blijf hier.’

aliyah geen taboe

Voor de grote ultra-orthodoxe Haredi gemeenschap is de VS is aliyah geen taboe meer. Nog enkele jaren geleden hielden Haredim vast aan het religieuze dogma dat emigratie naar Erets-Israel pas is toegestaan als de Messias is verschenen. Leven in een door seculiere Joden geregeerd land was voor hen een schrikbeeld.

Antisemitisme gericht tegen Harediem en de duurte van het leven in de Verenigde Staten heeft tot herwaardering van Israel geleid. Zij voelen zich minder thuis in de VS, zij vervreemden in politiek en sociaal opzicht van de Amerikaanse samenleving.

In Haaretz van 30 november verscheen een uitgebreid  artikel over de emigratie van Harediem in steeds grotere getale naar Israel. Voor hen worden steden gebouwd in het noorden en zuiden van Israel. Vaak bekostigd uit eigen middelen.

Voorlopig gaat nog maar om enkele honderden Amerikaanse Harediem die een nieuw leven in Erets-Israel beginnen. Indien deze immigratie aanhoudt zal dat ongetwijfeld effect hebben op de samenstelling van de joodse bevolking in Israel.

dertig procent

Volgens een recente prognose zal in 2050 dertig procent van de Israelische bevolking religieus zijn. Misschien moet deze prognose worden bijgesteld als er massaal aliyah van Amerikaanse Harediem naar Erets-Israel op gang komt.

*Regie: Frans Bromet. Info over de documentaire Alsof ik Palestina heb gestolen

cover illustratie: Salomon Analyseert door Françoise Nick