Het wordt tijd dat de wereld Leo Kok leert kennen, om te beginnen in Nederland

Als je sterren zou kunnen geven voor het ‘belang’ van een cd, dan had deze cd met
Lieder und Kammermusik van Leo Kok (1893-1992 ) van mij ************** gehad.
De naam van de componist hoorde zelfs ik, een doorgewinterde Entartete Music (of zo u  liever wilt ‘verboden’ of  ‘vervolgde’ muziek) verzamelaar, niet eerder.

Het is aan de onvolprezen Leo Smit Stichting te danken dat, nadat de ene na de andere schat uit het donkere verleden werd geopenbaard, ook de naam van Leo Kok terug tot het leven werd gewekt.

Kok verloor zijn beide ouders toen hij nog maar een kind was en werd grootgebracht door zijn oma. Hij speelde piano, componeerde en … voetbalde, alle drie als een prof. Hij zat in het verzet en overleefde de hel van Buchenwald. Na de oorlog vestigde hij zich in Ascona waar hij een klein antiquariaat dreef.

Wat kan ik u nog meer vertellen? Dat zijn stijl eigenlijk geen stijl is, want hij was van alle markten thuis?  Dat de prachtige Mémoires uit 1935 onder de handen van Marcel Worms je aan een aquarel penseeltekening doen denken en dat de Trois Danses Exotiques het bloed in je aderen sneller doen stromen?

Irene Maessen is een zeer overtuigende pleitbezorgster van zijn liederen, al had ik persoonlijk wat meer expressie willen horen.

Ursula Koch (viool) mist een beetje dat ‘smachtende’, maar is zeer ontroerend in de twee werkjes uit de Enfence-cyclus.

Alleen al het prachtige boekwerk met veel foto’s, muziekfragmenten, facsimile’s van de partituren, affiches en de begeleidende tekst in vier talen verdient meer dan lof. Op naar de winkel, zou ik zeggen. Deze uitgave mag niemand missen

Cover: Leo Kok voor zijn antiquariaat Liberia della Rondine in Ascone

Dit artikel verscheen eerder (in een versie met een documentaire over Leo Kok) op het blog van Basia Jaworski