Ex-Vroom (Dina-Pertla Poortnaar) en Ex-Vrij (Bloom)
Briefwisseling tussen twee Joodse vrouwen, de ene afkomstig uit de meest vrome wereld de ander uit een geassimileerd milieu
Vergeef me lieffie dat ik terugkom op het begraven. Je zin over techiyat hametim (herrijzing na de dood) inspireert me. Ik combineer je woorden met de bloemen en planten die gaan groeien op de Living Loop Cocoon waar ik vorige week zo wild van werd.
Is dat niet een fantastische manier van herrijzing? Niet als mens (waar er teveel van zijn op deze planeet, wellicht niet op andere scheppingen van de God van het HeelAl om het eerbiedig te zeggen), zelfs niet als Jood (waarvan er toch niet zoveel van zijn op deze aardbol), maar als bloem of plant, heg of boom (voor de hoogste zielen zullen we maar zeggen).
bundel der oneindige draden
Kunnen we het niet combineren, deze Living Cocoon, met het eeuwenoude Joods begraven? Als zelfbenoemde vrijdenker bedenk ik vrijmoedig deze chidoesj (vernieuwing) en kom op een gan eden ofwel paradijselijk veldje vol fleurige bloemen voor de techiyat hametim. Dan vervliegt gelijktijdig de angst voor vroegtijdige grafontruiming, want na drie jaar is het lichaam opgegaan in de bundel der oneindige draden. Is het geen mooie gedachte je voor te stellen dat in die met elkaar verbonden draden onze zielen worden opgenomen? Dat zo wonderschoon ecologisch verantwoord is? Maar wat is er dan nog JOODS aan deze vorm van begraven zal je vrome ziel me vragen.
Wees creatief, laten we een stukje van een Joodse begraafplaats reserveren voor het myceliumbos voor herrezen zielen. Wat denk je van Zeeburg? Die oude begraafplaats voor de arme Joodse Amsterdammers is al lang in verval (zie de wondermooie serie van Channa Kistemaker in deze krant).
Zeeburg ligt geweldig, tussen het Science Park (dat moet je toch aanspreken lieve D-P) naast het Flevopark aan de rand van het Nieuwe Diep. Dat is een afgeschermd hartvormig stukje van het IJ. Tussen de plek van de technologische vooruitgang, en het waterrijke IJ een groen gan eden vol Joodse zielen, is dat niet gaaf? Een hoge bakstenen muur ter bescherming tegen foute leren laarzen en andere zielvertrappers staat er al.
topje van de ijsberg
Ja, ik snap dat jij nu bezig bent met je reddingsactie uit gesloten gemeenschappen waar angst wordt gepredikt. Sjkouch! Ik las vanochtend een interview met sektepsycholoog Jessica Terwiel (de Volkskrant 8 november 2021) die in één jaar 270 meldingen van onrecht kreeg uit besloten groeperingen. Zij vermoedt dat die 270 het topje van de ijsberg zijn. Dat er in elke wijk wel een zo’n clubje is in ons ‘vrije’ land.
Lang geleden ontmoette ik Steve Hassan (spreek uit als chazzan), een Amerikaanse specialist in destructieve sekten en pionier op het gebied van mind control. Met geavanceerde middelen helpt hij mensen wereldwijd te ontsnappen uit gevaarlijke sektes. Lees zijn Combatting Cult Mind Control uit 1988. Lopen ‘we’ ook daarin voorop.
ontdekking van het mycelium
Deze week staat echter mijn ontdekking van het mycelium voorop. Wellicht voortkomend uit een heel persoonlijke ervaring. Precies een jaar geleden lag ik in het ziekenhuis. Met twee ontstoken longen. Veroorzaakt door dat kleine monstertje met die mooie naam. In mijn eerste nacht lag ik op de covid-afdeling van het Amsterdamse OLVG met m’n neus aan de zuurstoftank tussen vier zuchtende, piepende en jammerende mensen. Het voorportaal van de dood, zo voelde het. Ik zag geen arts om te vragen hoe het met me was gesteld, wat mijn kansen op herstel waren. Ik was alleen, omringd met het constante geluid van hijgende om Allah of God of hun moeder smekende mensen.
Klaarwakker en geestelijk superscherp kwam ik die eerste lange nacht door. Regelde mijn begrafenis via whatsapp met een vriendin en mijn zus. Ik moest kiezen tussen Muiderberg en Zorgvlied – wist het niet – en welke rabbijn de hesped (grafrede) zou houden (geen idee). Wie gebeld moest worden, en wie er niet mocht komen (dat was gelimiteerd in die tweede coronagolf). Moest ik daar ook nog over nadenken.
Nu weet ik het wel. Het wordt een kist van paddestoelen op een Joodse begraafplaats in een veldje van groene planten en fleurige bloemen (een echte bloemgarten grapte zojuist een collega aan wie ik het plan voorlegde). Met een digitale grafsteen, kan je de tekst altijd veranderen. Of een steentje met je naam erop in de omringende bakstenen muur. Zeg maar een Namenmonument voor de techiyat hametim.
Volgende week weer over het hier en nu. Want we zijn er nog lang niet lieverd.
Geef als eerste een reactie