Opinieonderzoek heb ik niet gedaan, het zijn mijn impressies van een paar dagen zwerven door Amsterdam.
Ik maak makkelijk contact met mensen. Zeker als je met een hondje wandelt gaat dat gesmeerd. Honden hebben de neiging elkaar op te zoeken, elkaar te besnuffelen. Als mijn hondje met een ander hondje knuffelt ontstaat er al gauw een gesprekje met de eigenaar van het andere hondje. In dit geval was het een kleine vrouw met lang krullend haar die Nederlands met een nogal scherp accent sprak. Ik vroeg haar wat haar geboorteland was. “Griekenland”, antwoordde ze. En voegde eraan toe: “ik ben al dertig jaar in Nederland”. Ik wilde weten waarom ze dat mooie, warme Griekenland dertig jaar geleden inwisselde voor het koude en vaak natte Nederland. “Het is wel fijn even in Griekenland te zijn. Maar het leven is er erg moeilijk. Zoveel corruptie, zoveel hinderlijke bureaucratie en lage lonen. Als je niet rijk bent in Griekenland kan je er niet gelukkig worden. In Nederland is dat anders, veel beter. Ik voel me heel goed en veilig hier”. Ze fietste met het hondje in het mandje vrolijk weg.
Een paar uur later bestelde ik in een café een kopje koffie. De ober, met baard en zwart haar, zette een paar minuten later met een glimlach de consumptie op mijn tafeltje. Aan zijn accent hoorde ik dat ook hij niet van Nederlandse bodem was. Dus vroeg ik hem uit nieuwsgierigheid op vriendelijke toon waarom hij in Nederland is.
“Ik kom uit Syrië. Ik ben gevlucht. Het is daar echt heel verschrikkelijk. Het land wordt verscheurd door oorlogen. Ik zag daar geen toekomst voor mij. Hier in Nederland is dat anders. Ik voel me hier vrij, ver van de spanningen in het dagelijks leven in Syrië. Nederland is een goed land. Ik ben blij hier te leven en te werken”.
Een zelfde verhaal tekende ik op in een ober in een ander café in Amsterdam. “Ik kom uit Venezuela”, zei hij. “Ik ben naar Nederland gekomen omdat ik voor mij geen toekomst zag in mijn land”.
Ook ontmoette ik een Israeliër die ongeveer eenzelfde uitleg gaf voor zijn keuze voor Nederland. Hij legde me uit dat het hem zwaar viel voortdurend voor herhalingsoefeningen te worden opgeroepen. Ook de spanningen in de Israelische samenleving waren hem teveel. Hij koos bewust voor een rustiger leven en leverde zijn Israelische nationaliteit in voor een Nederlands paspoort. Toch ligt zijn hart in Israel, maar zijn verstand leidde hem naar Nederland waar hij zich heel goed voelt. Gewoon een nieuw huis.
Ik weet niet hoeveel Israeli’s dezelfde stap hebben gezet. Het moeten er duizenden zijn die hier leven, wonen en werken.*
In Buitenveldert is een drukke Israelische winkel. Een nabijgelegen café is naar wat ik waarnam een stamcafé voor Israëlische immigranten in Nederland.
Zion is kennelijk overal. In Israel, in Nederland, in New York en nog veel meer steden en landen.
Met de Joodse feestdagen zitten de vliegtuigen naar Israel stampvol met Israeli die dan hun hart volgen en naar ‘het huis’ gaan waar ze niet meer wonen.
De Griekse, de Syriër en de Venezolaan hebben geen spiritueel huis dat hen verbindt met wie ze zijn.
*(red.) Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) woonden er per 1 januari 2019 ongeveer 10.370 Nederlanders met een Israëlische migratieachtergrond in Nederland.
afbeelding: hond in Holland, foto collectie eindredactie
Je hebt altijd gelukzoekers die het in hun geboorteland het niet hebben kunnen maken.
Je problemen neem je altijd mee naar je nieuwe omgeving, waar andere problematiek opduikt. Dus…!!!
Een oppervlakkig stukje.
In reactie op Tswi Herschel: Ja gelukszoekers zijn er altijd en overal. Jaarlijks herdenken we duizenden gelukszoekers die Egypte verlieten in de hoop op een beter leven. En ja, ze namen hun ‘problemen’ mee en ontmoetten nieuwe uitdagingen… Een nuttige vraag lijkt me: is het land waarin je bent geboren voor eeuwig je ’thuis’land? Of kan je je ook elders thuis voelen? Of kan je je niet meer thuis voelen (of niet meer veilig of ‘jezelf’ kunnen zijn) in je geboorteland? Als we een ieder vastpinnen in het land waar zo’n nesjomme toevallig ter wereld kwam, dan krijgen we een rare, kale, etnisch homogene wereld. De zwervende jood zal zich eenzaam voelen…
Ik ben 40 jaar geleden in Italie gaan wonen, nadat ik ook een tijdje in Israel heb gewoond.
Italie voelt als mijn thuisland, met pijn in mijn hart zijn we naar Nederland verhuisd. (wens van Italiaanse echtgenoot vervuld)
“De Griekse, de Syriër en de Venezolaan hebben geen spiritueel huis dat hen verbindt met wie ze zijn” deze stelligheid vind ik wel heel erg kort door de bocht. Zij hebben wel degelijk heel sterke spirituele branden met hun geboorteland. Dat kunnen religieuze banden zijn, maar ook culturele of parentele banden…
De Joodse/Israelische verbondenheid met Erets-Israel is 2000 jaar oud. ‘Volgend jaar in Jeruzalem’ is een Joods gebied. Daarom is voor Israeli’s Israel hun spirituele huis.