Inzichtgevende wandeling, de Wandering Jew en de Tradescantia

In de coronatijd ontdekte ik de stadswandeling. Niet om de stad te verkennen, maar om te mijmeren, te brainstormen danwel om te vergaderen. De geneugten zijn zo groot dat ik nooit meer terug wil naar het oude normaal. In deze althans.

Allereerst ontdekte ik de inzichtgevende wandeling. Als ik met een ander loop en praat over het hier en nu wil er wel eens een vonk overspringen, of gewoon neerdalen uit het onwaarschijnlijke niets. Een vonk voor een volgend project. Of een vonk die een vastgelopen project een boost geeft. Dat komt wellicht, zo zei een wandelmaatje me, omdat de hersens meer zuurstof krijgen als je beweegt. Wandelen zelf vereist nauwelijks hersenkracht. Je loopt gewoon, net als anders, wellicht wat verder, en vooral nergens naartoe. Het liefst door het groen, met nog meer zuurstof voor het brein. 

Vergaderwandeling

Daarnaast is er de vergaderwandeling. Die is helemaal coronaproof. Met een paar mensen door het park slenteren in plaats van tegenover elkaar zitten aan een bureau. Of nog erger met een hele groep rond zo’n ovale tafel. Ik ontdekte grote voordelen van het al wandelend vergaderen. Je kijkt elkaar niet aan. Je hoort de ander wel, je bent bewust van de aanwezigheid van je vergaderpartner, maar je kijkt niet nonstop in de ogen of naar de mond van een pratend gezicht. En je voelt jezelf ook niet bekeken als je spreekt of luistert.

Dat praat een stuk vrijer, je hoofd is ontspannen, het zijn immers je benen die bewegen. Wandelen leidt ook lekker af. Vooral met één vergaderwandelpartner (ah mooi scrabblewoord) zag ik de voordelen van het al wandelend bespreken van een project. Je wijst je gesprekspartner op een overvliegende vink, je verbaast je over kwetterende ganzen of je kwebbelt wat over het mooie avondlicht. Waarna je ongedwongen weer terugschakelt naar het vergaderonderwerp.

Ondertussen jezelf even een adem- en denkpauze gevend, wat extra zuurstof innemend en ja dan gaat de ideeënlamp vaker aan. Deze wandelvergadering (hierbij gemunt) wil ik niet meer kwijt. 

Gang naar het kruis

Het begrip ‘Wandering Jew’ springt geregeld in m’n hoofd tijdens zo’n wandelsessie. Ik breng het nooit ter sprake want krijg er wat kriebelige associaties bij waar ik m’n wandelmaat niet mee wil lastigvallen. Al googlend zie ik dat m’n nare voorgevoel klopt. Het schijnt uit de vroege middeleeuwen te stammen.

De jood, beschuldigt van de moord op Jezus, kreeg er nog een aanklacht bij: hij liep een stukje mee met Jezus tijdens zijn gang naar het kruis en heeft hem toen beledigd. Twee joden die elkaar beledigen, geen handige timing in dit geval, maar verder geen onbekend verschijnsel. Later stond de Wandering Jew symbool voor de diasporische jood die al zwervend van plaats tot plaats en land tot land een thuis tracht te vinden. Ook geen gezellige associatie tijdens het wandelen. 

In Engelse Wikipedia kwam ik nog een Wandering Jew tegen, de Tradescantia. 

Het is een plant… een hangert of een kruipert en ook nog een woekeraar. Overigens wel mooi met haar donkergroene, paarsachtige bladen en witte, roze of paarse bloemetjes. De Wandering Jew is een soort met verschillende verschijningsvormen. Snappen we. Hun soortnaam klinkt als een zwervend lied: Tradescantia.

In bossen en op velden, zo gaat de Engelse Wiki verder, wordt de Wandering Jew beschouwt als een indringer. Haar oorsprong? Mexico! I couldn’t stop laughing… 

naschrift

de plant Wandering Jew wordt door sommige bedrijven sindskort Wandering Dude genoemd. Met dezelfde argumenten als de Jodekoek een Odekoek werd. Met de aantekening dat de associaties met Wandering Jew onverholen antisemitisch zijn en Jode schijnt af te stammen van bakkersfirma De Joode.

cover: Tradescantia als bermplant met paarse bloemen