Veerkracht

‘Ze klagen dat ze niet op vakantie kunnen. In de oorlog konden we dat vijf jaar niet en dat was nog het minst erg.’

Aan de telefoon spreekt mijn tante van 92 jaar oud. Velen zullen het herkennen. De manier waarop haar generatie de coronacrisis doorstaat is bewonderenswaardig. Zonder veel morren en klagen, met een dagelijks wandelingetje, met pas aangeleerd beeldbellen, spelletjes, radio en tv. De avondklok kan ze niets schelen want ze gingen na negen uur immers toch nooit meer de straat op. En diezelfde avondklok doet ze ook niet aan de oorlog denken. Ze weten wel beter. Ze houden zich gedisciplineerd aan de geldende maatregelen. Je wil immers niet dood.

Mijn tante verbaast zich over het gebrek aan incasseringsvermogen van de jongere generaties. Niet op vakantie gaan, niet uit eten, niet naar buiten gaan na 21.00 uur als je dat wil. Voor velen is het lastig omgaan met de inperkingen van de vrijheid. Wij bepalen immers zelf hoe we leven en wat we doen.

‘So what,’ zegt tante. ‘Dan ga je even niet op café.’ (Ze woont in Antwerpen)

Burgemeesters luiden dezer dagen de noodklok. ‘Laat onze jongeren vrij uit de coronagevangenis!’ Er zijn ongetwijfeld veel jongeren eenzaam en somber. Bijna dagelijks verschijnen er alarmerende rapporten van gerenommeerde onderzoeksbureaus en aan de talkshowtafels wordt het leed vooral beaamd en bevestigd. Het is allemaal Heel Erg. Zonder het te bagatelliseren, vraag ik me wel af of dit de beste manier is om jongeren tegemoet te treden.

Heus, ook ik vind dat het voor jongeren zwaar is. Ik zie het aan mijn kinderen. Ze slaan zich er dapper doorheen, maar ook zij hebben er zo nu en dan schoon genoeg van. Onlineonderwijs is verre van ideaal. Maar ik zie ook iets anders ontstaan. Creativiteit en veerkracht. Ze wisselden hun horecabijbaantjes in voor de thuiszorg en een broodkraam op de markt.  Zoon nam er een ambitieuze huisgenoot bij ter verbetering van de dagelijkse studiediscipline en voor meer gezelligheid. Er wordt gewandeld, gefietst, er worden yoga voor de laptop en buikspieroefeningen op een matje in de woonkamer gedaan. En er wordt ook weer gescrabbeld. Vrienden ontmoeten ze buiten en als niemand kijkt ook wel binnen, maar op afstand natuurlijk. Dat is al heel gewoon. Zelfs daten op het ijs heb ik onlangs voorbij zien komen. Is dat niet romantisch? Ze blijken weerbaar te zijn en maken er wat van, en met hen vele anderen.

In de media wordt vooral de nadruk gelegd op het lijden. Kan dat niet anders? Kom op, mensen. We maken iets mee!  Ja, inderdaad. Het is spannend, moeilijk en lastig. Het is onzeker en dat is het voor iedereen, op de héle wereld en we weten ook niet precies hoe lang het nog zal duren.

Maar kijk eens naar wat je wél kunt in plaats van te focussen op wat er niet meer kan of mag. Daar krijg je een veel beter humeur van en het geeft je bovendien richting in deze onzekere tijd. En als je je nog eens omdraait in je warme bed, in je centraal verwarmde huis denk dan héél even aan de generatie van onze ouders, die na de Grote Ramp, zich herpakte, schoolachterstanden wegwerkte en veelal zonder familie de moed had om op eigen kracht een nieuw bestaan op te bouwen.

Heus, het was echt niet altijd makkelijk. Dat weten we allemaal. Maar laat de veerkracht die zij toonden, ons nu tot voorbeeld zijn.