Retourtje Prikstraat

Ik heb me opgegeven als chauffeur en begeleider voor mensen die gevaccineerd worden en wat hulp kunnen gebruiken. De voorzienigheid wilde dat Ajax deze week op zaterdag speelde. Ik kan dus zonder problemen op zondag rond Studio Sport op straat.

Mevrouw Haringman staat al op de stoep als ik haar om precies zeven uur ophaal om samen naar de prikstraat bij de RAI te gaan. Ik wil nog galant het achterportier voor deze 80-jarige opendoen, maar voor ik goed en wel uit de auto ben, blijkt zij al te zitten. Soepele motoriek voor iemand van haar leeftijd. Aangekomen bij de RAI stappen we uit om gemaskerd het goed georganiseerde vaccinatiestation te betreden. Door de draaideur gelopen, ben ik haar even kwijt, kijk een beetje verschrikt om me heen, maar ze staat gewoon naast me. Ik heb haar met haar 1 meter 50 cm letterlijk over het hoofd gezien. Dapper stiefelen we door naar prikhokje 5.

Na de Pfizer moeten we nog even wachten in verband met een mogelijk allergische reactie. Ik vraag of ze uit Amsterdam komt en al snel krijg ik een inkijkje in de geschiedenis van mevrouw Haringman. Geboren in de Transvaalbuurt in 1940. Vader had daar een winkel. Ondergedoken in de oorlog en als enige van het gezin de oorlog overleefd. Na de oorlog getouwtrek om een meisje van vijf. Getraumatiseerde ooms en tantes konden haar er niet bij hebben. Voor haar ook geen Joods kinderhuis. Uiteindelijk opgegroeid in een protestants gezin. Die hebben veel voor haar gedaan, hebben haar verteld dat ze Joods was, maar verder wilden ze er niets mee te maken hebben. Mevrouw Haringman wist dus al jong dat ze Joods was, maar kon en mocht er niets mee. Ze vertelt verder en ik zie in haar ogen het verdriet van al die jaren dat haar Joodse identiteit en historie er niet mocht zijn. Haar man stimuleerde haar jaren later om op zoek te gaan naar haar roots en dat deed ze op haar 60^ste. Ze bezocht haar ouderlijk huis en vond familie. Hoe moet het zijn om te weten dat je Joods bent maar niet te weten wat dat betekent? Wat een bat of bar mitswa is? Of niets weten van challes op vrijdagavond of het geheim van kippensoep? Ik kan het me niet goed voorstellen, maar vind het mèt haar verdrietig.  

Gelukkig heeft ze haar roots gevonden. Ik geloof dat ze blij is met de moeilijke zoektocht die ze achter de rug heeft. Misschien is de forse Chai om haar nek wel het bewijs van haar succesvol afgeronde queeste? Vol trots vertelt ze dat ze sinds enige tijd lid is van een Joodse gemeente. Ik draai de auto haar straat in, kijk haar aan en zeg dat ik wel even help met uitstappen omdat er sneeuw ligt en de dooi is ingezet. Alweer is ze me voor en met een soepele draai stapt ze uit de auto, bedankt ze me en nemen we afscheid.

De naam van mevrouw Haringman is door de auteur van dit stukje verzonnen, de inhoud niet.

Ilan Roos (1965) is management consultant op het gebied van branding en marketing. Naast zijn werk is hij sportfanaat en de zelfbenoemde challekoning van de Amsterdamse Pijp, waar hij met vrouw en kinderen woont.