Sportjoden 1

Net als elk Amsterdams jongetje droomde ook ik er van in Ajax 1 te spelen. Mijn vader vertelde wel eens over Sjaak Swart en Benny Muller. Joodse iconen op kicksen. Ergens in de jaren ’70 voetbalde Roos senior zelf een blauwe maandag bij Maccabi en zijn elftal had voor een gelegenheid Johan Cruyff uitgenodigd om een potje te fluiten. Ik mocht mee langs de lijn.

Bij een 0-9 (of zoiets) achterstand voor Maccabi had Cruyff de thuisploeg een handje geholpen. Hij wisselde zijn fluit voor een shirt trok met weergaloze dribbels de stand gelijk, waarna hij weer ging fluiten. Desondanks verloor Maccabi met ruime cijfers. Ik stond langs de kant gefascineerd te kijken, maar ontwaarde ook wat twijfels over mijn eigen carrière op voetbalschoenen: als mijn vader met 10 Joodse teamgenoten ondanks Cruyff’s interventie al kansloos was tegen een team uit de onderbond, hoe lagen dan mijn kansen in De Meer? Ik begreep nog niets van genetica, maar het was me wel opgevallen dat mijn vader en zijn teamgenoten aanzienlijk vaardiger waren met woorden dan met de bal. Het leek net alsof er 11 aanvoerders op het veld stonden die constant bezig waren hun teamgenoten van de juiste strategie te overtuigen. In de huidige tijd had de scheids zeker een halfuur moeten bijtellen om tot 2×45 minuten echte speeltijd te komen.

Een mooie ervaring rijker maar een illusie armer besloot ik mijn carrière bij Swift als rechtsbuiten (ik vond mezelf best vergelijkbaar met Tscheu la Ling) te verruilen voor de tennisbaan. Een goede keuze achteraf want na Sjaak Swart hebben de afgelopen 40 jaar alleen Mendel Witzenhausen en Daniël de Ridder ‘besneden’ de kleedkamer van het eerste gehaald, bestuursleden niet meegerekend. Ik bleek toch (nog) meer talent te hebben voor tennis, althans in mijn gedachten……..

Dit is de eerste blog uit een mini-reeks die met veel woorden zal aantonen dat we als ‘volkje’ in veel aspecten uitblinken, maar kansloos onderaan bungelen als het gaat om sportprestaties. Dat is niet erg, het is zelfs wel prettig om te kunnen zwelgen in zelfmedelijden over dit gemis aan talent. En over sport praten …..dat gaat velen van ons goed af.

Volgende keer: joden en topsportcultuur